چکیده:
معمولا انسانها برای بیان مقصود ، حق تعالی را با اسمی می خوانند تا او را از سایر موجودات متمایز نمایند. اسمی که جامع جمیع صفات بوده و بیانگر ذات احدیت باشد و همه کمالات و جمال های ذات او را توصیف کند ( بسیط الحقیقة بودن و وحدت و ... او را بیان کند). چنین اسمی ، اسم جامع خداست. در ائین یهود ، خدا را به نام های متعدد و با صفات جداگانه می خواندند که در بین همه آنها ، اسم اعظم و یا جامع خدا جایگاه خاصی دارد. برای بررسی این مطلب لازم است مروری هر چند گذرا بر تاریخ باستانی قوم یهود و مهاجرت آنها داشته باشیم.
خلاصه ماشینی:
"برای بررسی این مطلب لازم است،مروری هرچند گذرا بر تاریخ باستانی قوم یهود و مهاجرت آنها داشته باشیم.
زندگی این قوم قبل از ظهور موسی(ع)مانند دیگر اقوام سامی در صحراهای
آتش هم یکی دیگر از مقدسات قابل ستایش قوم بنی اسرائیل بود و شاید این مسئله
این عقیده آنها مقدمه اعتقادشان به خدای واحد یهوه در زمان موسی
پذیرفته شده است و برای معتقد ساختن افراد یهودی،به اینکه خدایی باید وجود داشته باشد،دلایلی ارائه
با موسی صحبت میکرد همان یهوه خدای عبرانیان بود که نامی شناخته شده یعنی:
اینکه تا چه حد این خدا برای مردم قبل از زمان شموئیل شناخته شده بود،جای
قدیمیترین کلمه در زبان سامی است که برای نامیدن خدا از آن استفاده میشود.
در کتاب مقدس«ال»بندرت بهعنوان نام خاص خدا بکار رفته است.
تقریبا همیشه این نام با اسم سامی دیگری که الوهیم است بکار میرفت.
از این نام فقط در کتاب داوران ذکری شده است.
اولیه تناقضی در بکارگیری این القاب برای خدای قومی خود نداشتند.
یهوه نام خدای تعالی نزد یهود است.
ترجمه میشود ولی هیچیک از این دو کلمه معنی دقیق یهوه نیست.
نتیجه استنباط غلط1از مفهوم فرمان سوم است که میگوید:«تو نباید نام یهوه را به
پس نام خدای موسی نیز که یهوه بوده باید همان خدایی باشد
نظر قوم یهود و نبی آنان،ایلیاء یهوه بیشتر از سایر خدایان ملی قدرت داشت.
1در این عصر یهوه خدایی است ملی که قوم یهود را در روابط
نوشتههای انبیاء از عاموس1به بعد است که تأکید زیادی بر این موضوع دارد که"