خلاصه ماشینی:
"رفت و برگشتهای نقاش از مدرنیته به سنت و نمود کشمکشهای ضمیر ناخودآگاهش در رودررو کردن فضای شرقی مخلوقه با محیطی که آشکارا وامدار آثار"هانکی" است مخاطب را سردرگم باقی میگذارد،و آیا این کنار هم قرارگیریها از جنس تقابل است یا تعامل؟آیا اینها نوعی اعتراض خاموش به یک استحاله فرهنگی محتوم است،یا نمایش درون ملتهب یک متفکر،یا روایت یک سازش؟ "مهدی احمدی"با چینش ریتمیک فضای ذهنی و عناصر حاضر در زیر نگاهش و عبور از مرز خلوت اشیا و استفاده آگاهانه از ترفندهای بصری،که نگاه مخاطب را در فضای اثر به چرخش وامیدارد،در کنار نمایش مجالستهای گاه نامتجانس اشیا و الوان،با جهشهای ناگهانی از التهاب به آرامش،حکایتش را پیش میبرد.
تنوع بحثبرانگیز آثار ارائه شده،در نمایش پردههایی که تحقیق نقاش(در مقام محقق)از کلاسیسیسم غربی تا نگارگری شرقی،از رئالیسم تا پست مدرنیسم را شامل است،از یک سو ذهن فعال و دینامیک هنرمندی را گرامی میدهد که سیال بودن روانش،مانع اسارت او در دامچاله تکرار شده و از سویی دیگر سبب آشفتگی نگاه ذهن بیننده میگردد،سرگردانیای که خاستگاهش،درون متلاطم و ناآرام هنرمند است."