خلاصه ماشینی:
"(به تصویر صفحه مراجعه شود) مرزهای پهناور ایران«ایرانشهر»و شهر و دانشگاه عظیم گندی شاپور در زمان خسرو انوشیروان(550 میلادی) موبد تنسر شماری از موبدان و دستوران دانشمند را به همکاری فرا خواند و برخی از آنها را به شکل گروهی به سه سرزمین خراسان34و تبرستان و هگماتانه فرستاد تا از آوستاهای باقیماندهء زمانهای هخامنشیان و اشکانیان گردآوری نمایند و خود بر کار آنها نظارت کرد.
در آغاز فرمانروایی ساسانیان،اردشیر بابکان که خود از تبار موبدان بود، با یک رستاخیر دینی فرهنگی،هزاران کتاب گمشده از گذشتهء خود را بازیافت و روایت است که 80000 موبد و هیربد در سراسر ایران بزرگ تجهیز شدند و هزاران کتاب یافتند و گنجینههای بزرگی به وجود آمد؛66و آنچه کتاب دینی، (به تصویر صفحه مراجعه شود) فرهنگی،پزشکی،فلسفی و نجوم از خود داشتند و یا یافتند،همه را در اختیار اردشیر و مأمورین دولت قرار دادند و دیری نپایید که در سرزمین پارس چندین کتابخانه و از آن جمله کتابخانهء مشهور آتشکدهء آذر فرنبغ(کاریان پارس)پر از کتاب گشت.
کتابت این نوشتارها،به خط و هجای گشتک بود که بعدا به کتابخانهء گندی شاپور منتقل شد و نیز این روایت در کتاب تاریخ پزشکی ایران از دکتر الگود در ص 58 تأیید شده و آن ناحیه در شوش را مکانی به نام ریشهر ذکر کرده و میافزاید که بیشترین مطالعهء موبدان در شهر ری دربارهء علوم پزشکی(علم کالبدشناسی و کار دستگاه درون بدن و علم گیاهشناسی و درمانشناسی و بهداشت بوده است)و پس از آن علوم فلسفه،حکمت، علوم طبیعی و نجوم و در پایان علم ریاضی و ارقام بوده است."