خلاصه ماشینی:
"«رسالت هنرمند در ارتباط با کاری که انجام میدهد و در برابر مخاطبین چهطور میتواند تلقی شود؟آیا مجسمه مدیوم مناسبی برای بیان مضامین و اتفاقات سیاسی و اجتماعی است؟آیا اساسا هنرمند مکلف و متعهد به بیان چنین مضامینی است؟جایگاه«فرهنگ»و«سنت»را در این ارتباط چهطور میتوان ارزیابی نمود؟آیا راهحل مناسبی برای استفاده از این مقولات در ارتباط با آفرینش هنری وجود دارد؟رابطهء هنر با این مفاهیم و مضامین چهطوری میتواند باشد؟» باید درنظر گرفت،چنین تردیدها و سؤالهایی مربوط به سالهای 06 و دورانی است که مردم ایران بعد از پشتسر گذاشتن انقلابی عظیم و در بدو دورانی تازه،برای حفظ کیان خود،در جنگی عظیم درگیر شدند.
آنچه در اینجا میتوان بهعنوان سؤال مطرح نمود-که قبلا طرح آن کمی دشوار به نظر میرسید-این است:وقتی ما یک عنصر بومی و فرهنگی را از مناسبات،که در آنها موجودیت یافته، جدا کنیم و آن را بدون دخل و تصرف در مناسبات فرهنگی دیگری قرار دهیم،گرفتار نوعی فرمالیسم نمیشویم؟این نوعی شکلگرایی و بازنمود و عدمتوجه به ارتباطات و مناسباتی نیست که یک عنصر بصری در آنها شکل گرفته و واقع گردیده است؟به نظر میرسد بانیان مجسمهساز مکتب سقاخانه تاحدودی برخوردی فرمالیستی نسبت به مدرنیته و سنت داشته و در این محدوده دست به آفرینش آثار خود زدهاند و نگاهشان به مدرنیته نگاهی ابژکتیو بوده و چندان عمق نظری و سوبژکتیو نداشته است.
درصورتی که در ارتباط با بهمن محصص میبینیم تاحدود زیادی مدرنیته در وی سوبژکتیو و دورنی شده است و هنرمند بدون پایبندی به عناصر فرهنگ خاص دست به آفرینش هنری زده و تلاش میکند خود را در هیبت هنرمندان طراز اول جهان مطرح نماید."