خلاصه ماشینی:
"نیاز به تأکید ندارد که آیینهای تجلیل از ائمه اطهار علیهمالسلام به ویژه ایام سوگواری سالار شهیدان حضرت ابیعبدالله الحسین علیهالسلام فرصت گرانمایهای است که بیش از هر موقعیت دیگری، شیفتگان اهل بیت را گرد هم میآورد و دلهای آنان را نرم و پذیرای مواعظ و معارف مینماید؛ آیا در چنین فرصت هایی، بسندهکردن به گریستن و گریاندن، آن هم به هر نحوی و با استفاده از هر امکانی ولو غیرشرعی یا غیر متعارف، یا اکتفاکردن به مناقب وفضائل، آنهم با خروج ازحداعتدال وورود درحریم غلو وشرک، یا استفادههای خاص، محدود ومقطعی ازاین مناسبتها ـ مثلا برای پیشبردن مطلوبهای خاص وگذرا ـ کاری حکیمانه و خداپسندانه است؟ آیا نباید از چنین فرصتهایی برای نزدیککردن بیشتر مردم به معارف عمیق دینی وبه سیره افتخارآمیز وراهگشای پیشوایان دین استفاده کرد؟ آیا باید اینامکان عظیم واین منبرگرانقدر بهسادگی وبا همهظرفیتهایش دراختیار برخی از مداحان و سخنرانانی قرار گیرد که یا از توان علمی قابل اتکایی برخوردار نیستند یا به هیچ روی، مصالح جهان اسلام و نظام اسلامی را نمیشناسند و پاس نمیدارند؟ عزاداریها و هر آیین دینی و مذهبی دیگری در عین حالی که باید به انسجام درونی و استواری اعتقادی پیروان آن دین یا آن مذهب خاص بینجامد، نباید به گونهای سامان داده شود که به شکاف میان این مجموعه و دیگر جماعتهای مذهبی و دینی بیانجامد."