خلاصه ماشینی:
"حال که از روی بنده‌نوازی، بزرگواری، سخاوت و بخشندگی و لطف و مهربانی خودت - خارج از نیرو، برنامه‌ریزی و قدرت ما - نسبت به ما این لطف را رواداشتی، خوب قرآن خواندن و جای دادن آیات آن در سینه‌هایمان را برای ما دوست داشتنی و مورد توجه قرار ده...
همان‌گونه که [ داشتن و بهره‌مندی از] قرآن را مایه سلامتی دوستان خود و [ و نداشتن و بی‌بهره بودن از قرآن را مایه] رنج و عذاب دشمنانت قرار دادی و آن را موجب کوری اهل گناه و بینش فرمان‌برداران خودت کردی، برای ما نیز آن را پناهگاهی از عذاب و خشمت قرار داده و قرآن را مانعی بر سر راه نافرمانی من از خودت بنما و چنان کن که قرآن راهنمای من به سوی فرمان‌برداری [ و حرکت به سوی آنچه تو می‌خواهی ] باشد تا روزی که تو را ملاقات می‌کنم، نوری باشد که - به وسیله آن در میان آفریدگان تو - از روشنایی آن استفاده کنم و از صراط بگذرم و به سوی بهشت راهنمایی شوم»."
(
, 
, 
)
