خلاصه ماشینی:
"علاوه بر اشاره به انتساب از طریق افزودن«ی»مانند شیراز-شیرازی و تهران-تهرانی،موارد استثنایی نیز در این خصوص وجود دارد مانند: اهل ری-رازی اهل قزوین-قزاونه اهل تبریز-تبارزه اهل اصفهان-صفاهنه اهل شیراز-شیارزه اهل خان لنجان-خانی اهل خوزستان-خوزی اهل ساری-ساروی اهل آوج-آوی اهل بخارا-بخاری اهل مرو-مروزی اهل مکه-مکی اهل مدینه-مدنی اهل فسا-فسوی-بساسیری اهل کاشان-کاشی (به تصویر صفحه مراجعه شود) اهل میانه-میانجی اهل انزلی-انزلیچی اهل خرمآباد-خرماوی اهل بندرعباس-عباسی اهل ادرنه-ادرنوی اهل بوسنی-بوسنوی اهل ایوه-ایوایی اهل ایذه-ایذچی اهل نسا-نسوی اهل غزنه-غزنیجی اهل قونیه-قونوی اهل هرات -هروی اهل سیستان-سجزی اهل زندیه-زندنی و زندنیجی اهل ملطیه-ملطیوی و ملطی اهل نخشب(نسف)-نسفی اهل غرناطه-غرناطی اهل ساوه-ساوجی بعضی از این انتسابها رایج بوده اما بعضی دیگر تنها جنبه ذوقی داشت یا فقط نزد ادبا رواج داشته است.
آثاری که بعدها براساس اسناد وزارت خارجه انگلستان(کتاب آبی)و گزارشهای خفیهنویسان که در ایران با عنوان وقایع اتفاقیه منتشر شده-و نیز کشف تلبیس که در مورد مداخلات انگلیس-در ایران است و سرانجام اسناد مربوط به وقایع مشروطه در جنوب که در کتاب نهضت آزادیخواهی مردم جنوب ایران در انقلاب مشروطه بعدها بوجود آمدند و به منابع مربوط به تحقیقات قاجاری تاریخ فارس افزوده شدند و منابعی چون تاریخ بنادر نوشته محمد ابراهیم نادری کازرونی و گزارشهای سفر مامورین قاجاری به جنوب که تحت عنوان دو سفرنامه از جنوب ایران منتشر شده است هرچند در اواسط قاجاریه تنظیم شدهاند اما در دوره اخیر منتشر گردیده و لذا در ارزیابی راجع به تاریخنگاری فارس دوره قاجاری چندان کارساز نخواهند بود."