خلاصه ماشینی:
"»(ص 377) اولا مؤلف محترم چگونه و با چه منطقی به این نتیجه قطعی و یقینی رسیدهاند که:«انجمن برای مبارزه با بهائیت چارهای جز عدم مداخله در سیاست نداشته است»و مگر نه این است که در همین تاریخ معاصر بسیاری بودهاند که همزمان و توأمان به فعالیتها و مبارزات فرهگی و سیاسی پرداختهاند؟ ثانیا موضع انجمن را عدم مداخله در سیاست پنداشتهاند لیکن باید توجه داشت که بسیار فرق است میان«مداخله»و«مخالفتبا مداخله»و روشن و مسلم است که رویکرد انجمن نه فقطه عدم مداخله در سیاست بلکه مطابق قرائت ایشان از اسلام و به خصوص مفاهیمی چون«انتظار و تقیه» به شدت نسبت به هرگونه فعالیت سیاسی علیه رژیم پهلوی ممانعت و مخالفت نموده و حتی بعضا مبارزان انتقلابیون را به سخره گرفته و در جهت عکس آن نیز حرکت کردهاند چنانکه امام خمینی در پیام به روحانیت در آخرین روزهای حیاتشان میگویند:«دیروز مقدس نماهای بیشعور میگفتند دین از سیاست جداست و مبارزه با شاه حرام است، امروز میگویند مسئولان نظام کمونیست شدهاند...
همچنین در بررسی موضع امام به محتوای سخن ایشان در تیرماه 62 و اسفندماه 67 که از اهمیت بسیاری برخوردار است، هیچ اشارهای صورت نگرفته است از آنچه تاکنون آمد چنین نتیجه میگیریم که در حین اینکه تلاش جعفریان در معرفی جریانها یمذهبی تاریخ معاصر شایسته قدردانی است ولیکن گویا ایشان تلاش نمیکنند تا خود را از واقعه منفصل کند، و در نهایت بیان خاصی از واقعت تاریخی را ارائه میکند از این روی در بیطرفی ایشان در نقل وقایع تاریخی و تحلیل آنها جای تردید و سؤال است."