خلاصه ماشینی:
"ابوعلی سینا پزشک بزرگ پایان قرن چهارم و آغاز قرن پنجم است که پزشکی ایران اسلامی را کمال بخشید و به آن نظم منطقی و علمی داد، وی رسالهها، جزوات و کتب متعدد پزشکی دارد که از آن میان فقط رسالة النبض، تشریح الاعضاء و رساله جودیه به فارسی است.
تا قرن پنجم در علم قرابادین و داروشناسی پیشرفتهای بسیاری حاصل شد؛ از جمله آثار این بخش، کتاب قرابادین اثر «شاپور بن سهل گندیشاپوری» در قرن سوم است که به زبان عربی تألیف شده است.
علاوه بر آن، نوشتن شروح بر کتابهای معتبر پزشکی در این دوره بیشتر است؛ به طوری که چند کتاب معتبر در شرح قانون ابن سینا نگاشته شد که یکی از مهمترین آنها شرح قانون قرشی اثر «ابن نفیس قرشی» پزشک معروف قرن هفتم است.
از دیگر کتب داروشناسی این دوره، کتابی است عربی به نام ما لایسع الطبیب جهله از «سوف بن اسماعیل خویی» معروف به «ابن کبیر» که در سال 711 تألیف شد.
در آغاز قرن دهم و پس از آن، علم پزشکی رونق پیشین خود را از دست میدهد؛ اما آثاری نیز در این دوره به چشم میخورد که میتوان از دستور العلاج سلطانعلی گنابادی نام برد.
همچنین از پزشکان معروف این قرن «یوسف بن محمد بن یوسف طبیب هروی» مشهور به «یوسفی» است که برای آسان کردن علم پزشکی، چند منظومه فارسی در این موضوع سروده است؛ از جمله علاج الامراض که شامل 289 رباعی است."