چکیده:
گیرد.برخی از محققان با استناد به بعضی از سخنان و داستانهایی که از صوفیه نقل میشود،این ایراد را بر آن وارد میسازند که آنان نسبت به گناه و گناهکاران حساسیت چندانی ندارند و اهل اباحیگری هستند؛درحالیکه نگاه صوفیه به گناه متفاوت با نگاه دیگران است.آنها گناه را ضرورت و لازمهء زندگی میدانند اما هدف آن نمیدانند؛همانطوری که افتادن لازمهء راه رفتن است،اما هدف آن نیست. امکان ارتکاب گناه توسط انسان نتایجی را در پی دارد که عبارتند از: 1.دوری از عجب و خودپرستی 2.توبه و بازگشت به سوی حق 3.امکان برخورداری از لطف حق 4.دلسوزی نسبت به گناهکاران و تسامح به آنها 5.امکان ارتکاب به عنوان عاملی برای رسیدن به کمال برتر. در این مقاله تلاش شده است تا با مراجعه به آثار صوفیه خصوصا کشف الاسرار و عدة الابرار رشید الدین میبدی این نوع تلقی گناه و آثار نتایج مترقب بر آن مورد بررسی قرار
خلاصه ماشینی:
"فخر الدین عراقی هم در غزلیات خود ضمن اشاره به این مطلب میگوید: ای در میان جانم گنجی نهان نهاده بس نکتههای معنی اندر زبان نهاده در جلوهگاه معنی معشوق رخ نموده در بارگاه صورت تختش عیان نهاده خود کرده رهنمای آدم به سوی گندم ابلیس بهر تادیب اندر میان نهاده خود کرده آنچه کرده و آنگه بدین بهانه هر لحظه جرم و عصیان بر این و آن نهاده (عراقی،ص 762) تاکید بر آمیختگی وجود انسان با گناه به حدی است که در روایتی دیگر از کشف الاسرار میخوانیم:"لو لم تذنبوا لجاء الله بقوم یذنبون کی یغفر لهم"(میبدی،ج 8 ص 44)یعنی:اگر گناه نمیکردید خداوند گورهی را میآفرید تا گناه کنند تا آنها را بیامرزد.
آن پیر دست برداشت،گفت:بار خدایا!اگر بندگان خود را فردا به آتش فرستی و آن بهشت و آن نعیم بر کمال چون سفره من باشد!نوای سفره در آن است که خورنده بر سر آن است!"(میبدی،ج 1،ص 394) اشاره به این مطلب که خداوند میزبان بزم هستی و انسانها میزبان او هستند،نیز بر همین نکته تاکید دارد؛که در چند جای کشف الاسرار به این موضوع اشاره شده است."