چکیده:
این نوشتار در صدد آن است تا بنیانهای نظری و عملی مفهوم مردمسالاری دینی
به عنوان یکی از دستاوردهای انقلاب اسلامی ایران و مفاهیم نوینی که در ادبیات و
گفتمان سیاسی کشورمان در سالهای اخیر مطرح شده را مورد بررسی قرار دهد.بدین منظور
مؤلفهها و لوازم تحقق مردمسالاری دین نظیر تعلق حکومت به مردم و نقش تعیین کننده
مردم در انتخاب حاکمان با استناد به رهیافت حضرت علی(ع)به مثابه تجسم عینی قرآن و
عصاره سنت نبوی تجزیه و تحلیل میگردد تا از خلال این مباحث وجوه تمایز مردمسالاری
دینی با مردمسالاری لیبرالیستی آشکار شود.
خلاصه ماشینی:
"(المحمودی 1385 ج 5 صص 219-218) در همین راستا امیر مومنان(ع)در مناسبتی دیگر مشابه چنین وصیتی را از زبان پیامبر اکرم(ص)نقل میکند و آنگاه نهایت حزن و اندوه خود را با تعابیری دردناک به دنبال کنارهگیری اجباری از منصب رهبری و حکمرانی و محرومیت از حق مسلم الهی و آشکار خود بیان مینماید قال لی رسول الله(ص) ان اجتمعوا علیک عاصنع ما امرتک و الا فالصق کلکک بالارض فلما تفرقوا عنی جررت علی المکروه ذیلی و اغضیت علی القدی جفنی و الصقت بالارض کلکلی«رسول خدا(ص)به من فرمود اگر مردمان بر تو گرد آمدند آنچه به تو فرمان دادهام به جا آور و امرشان را به عهده گیر و گرنه خود را به کناری فرودآر و آنان را واگذارپس چون مردمان از گردم پراکنده شدند به ناچار دست فرو هشتم و خار در چشم دیده فرو بستم و خود را به کناری کشیدم(ابی الحدید ج 20 ص 326) حضرت علی(ع)خود نیز در مواضع و مواقع گوناگون با تکیه بر معیارها و احتجاجات عقلی و منطقی و نیز براساس آیات محکم خداوند و رهنمودها و وصایای پیامبر اکرم(ص)حقانیت و اصلحیت خود و اهل بیت رسول گرامی اسلام(ص)را برای تصدی امر خلافت و حکومت به اثبات رسانده است."