خلاصه ماشینی:
"همشهری، ش 3703 و 3704، 31/2 و 1/3/84 مقاله حاضر سعی دارد تا به روششناسی تعامل به قرآن به مثابه منبعی برای معرفت انسانی و اجتماعی نزدیک شود، از این رو نویسنده دو قرائت اساسی را در رویکرد خود مورد توجه قرار میدهد: قرائت وحیانی و قرائت وجودی.
نویسنده، قرآن و وحی را به عنوان منبعی برای معرفت انسانی و اجتماعی معرفی کرده و در پی آن است که برای جمع بین قرائت وحیانی و قرائت وجودی اعم از، هستیشناسی، اجتماعی، علوم انسانی و...
در ادامه میافزاید: برای عرضه قرآن به جهانیان ضرورت دارد، روشی متعالی که ریشه در اعجاز قرآن داشته مورد بررسی قرار داده و همچنین ارائه روششناسی قرآن و فهم آن براساس خدا، جهان آفرینش و انسان باشد.
محور چهارم: قرائت مفهومی: با توجه به زمان نزول وحی و شناخت مخاطبان و لغت و واژهها لازم است در عصر کنونی جزئیت خود را در پیشگاه کلیت قرآن عرضه کنیم."