چکیده:
روشهای آموزش ترافیک کودکان و نوجوانان در ایران و سایر کشورها مورد بررسی قرار گرفته است.در بخش مطالعه میدانی به روش انجام تحقیق و جامعه آماری اشاره و در نهایت نتیجهگیری از یافتههای مطالعات کتابخانهای و میدانی و پیشنهادات ارائه شده است. در این تحقیق روش آموزش مورد اشاره به جامعه آماری منجر به نتایج مطلوب نشده و فرض اصلی تحقیق رد شده است.آموزش ایمنی و ترافیک در کشورمان به سبب بالا بودن نرخ تصادفات و کشتهها در حوادث جادهای اهمیت ویژه یافته است.به طور کلی به اعتقاد اکثر متخصصان و پژوهشگران حملونقل،آموزش ایمنی راه به عنوان عاملی بازدارنده،نقش مهمی در کاستن میزان تصادفات دارد.در این میان آموزش به کودکان با توجه به ویژگی منحصر به فرد آنها و درصد بالای تصادفات شهری و جادهای مربوط به این گروه سنی،دارای اهمیت بسیار بالایی است.کودکان به دلیل داشتن،ناتوانی در برداشتن گامهای بلند،عدم تسلط به هنگام دویدن و دوچرخهسواری،پتانسیل جنبشی و بیقراری در پیادهروها و خیابانها و محدودیت میدان دید،صدمات جبرانناپذیری از تصادفات میبینند.کودکان نمیدانند که خودروها برای توقف کامل احتیاج به زمان و فاصله ترمز دارند.آنها تصور میکنند هر زمان که راننده بخواهد،خودرو متوقف میشود.ضمن اینکه کودکان در تخمینزدن مسافت و سرعت خود نیز دچار اشتباه میشوند،لذا وقتی که در شرایط سخت قرار میگیرند، نمیتوانند راه گریز مناسب را پیدا کنند.به ویژه آنکه در تصمیمگیری بسیار ضعیف هستند. این مقاله به بررسی اثرات طرح آموزش ایمنی به دانشآموزان پسر مدارس راهنمایی شهر زنجان به عنوان نمونهای از گروه هدف طرح میپردازد.در این مقاله ابتدا به ضرورت آموزش مفاهیم ایمنی به کودکان و نوجوانان اشاره شده،سپس روانشناسی کودک و
خلاصه ماشینی:
بررسی نتایج اجرای طرح آموزش ایمنی در سطح مدارس کشور (مطالعه موردی:دانشآموزان پسر مدارس راهنمایی شهر زنجان) مهدی اجلی قشلاجوقی* دکتر حسین صفری** علی مدقالچی*** چکیده آموزش ایمنی و ترافیک در کشورمان به سبب بالا بودن نرخ تصادفات و کشتهها در حوادث جادهای اهمیت ویژه یافته است.
مسلما بحث پیرامون چگونگی و تأثیر هریک از راهکارهای پیشنهادی و اجرا شده در کشور برای ارتقای سواد ترافیکی جامعه بسیار سودمند و مؤثر است و زمینه را برای برطرف کردن نواقص احتمالی و اثربخش اینگونه اقدامات فراهم خواهد کرد،لیکن به علت محدودیتهای زمانی مؤلفان، در این مقاله صرفا به بحث دربارهء آموزش ایمنی در مدارس پرداختهاند.
همانطور که گفته شد کودکان مقرراتی را که میآموزند،نمیتوانند در مواقع مقتضی به کار بندند و ارائه آموزشهای کوتاه مدت و مقطعی و به شیوهء کلاسیک در ایمن نگهداشتن آنان از حوادث جادهای مؤثر نیست؛در این پژوهش تلاش شده است که با بهرهگیری از مطالعهای میدانی در مدارس شهرستان زنجان(که از طرح آموزش مباحث ایمنی بهره بردهاند)،نظریه فوق مورد آزمایش قرار گیرد.
2. کشور ترکیه آموزشهای مفاهیم ترافیکی و کمکهای اولیه به کودکان در این کشور برای سه سال و در قالب 03 عنوان درسی(طرح درسی)برنامهریزی شده است.
یافتهها و نتایج تحقیق همانطور که از نتایج مطالعه میدانی(جدول شماره 3)قابل مشاهده است،تمامی سوالات غیر از سوال 4 یعنی«دانشآموزان پسر مدارس راهنمایی شهر زنجان تا چه میزان با رفتارهایی که میبایست هنگام مواجه شدن با یک تصادف رانندگی رعایت کرد،آشنایی دارند؟»،رد شدهاند.