خلاصه ماشینی:
"کلیسای ارتدوکس، هفت شورای جهانی کلیسا در نیقیه (325م)، قسطنطنیه (381م)، افسس (431م)، کالسدون (451م)، قسطنطنیه (553م)، قسطنطنیه (680م) و نیقیه (787م) را به رسمیت میشناسد و اذعان دارد بیانیههای شوراهای بعدی نیز در همان راستاست (به عنوان مثال میتوان از شوراهای قسطنطنیه نام برد که بر تعالیم الهیات قدیس گرگوری پالاماس در قرن 14 صحه میگذارد) و سرانجام باید خاطرنشان ساخت که این کلیسا خود را حامل سنت پویا و بیوقفه مسیحیت راستین میداند که در عبادات، حیات قدیسین، و ایمان کل قوم خداوند نمود مییابد.
بر این اساس، بشر بودن مسیح(ع) بیتردید هم فینفسه امری واقعی بود و هم در نزد خداوند، چرا که وی را بر روی صلیب تسلیم مرگ ساخت، و نیز رستگاری و نجات انسان تنها به دست خداوند محقق میگردد ـ ضرورت مرگ که انسان را در بند خود قرار داده است از همینجا ناشی میشود.
مسئله تقدیر از نظر اصول و مبانی به اندازه خود دین عام و فراگیر است، لیکن تأکید عهد جدید بر طرح الهی رستگاری سبب شده است تا این مطلب در الهیات مسیحی بارزتر به چشم آید.
نامهایی که امروزه این منابع بدان شناخته میشوند، به ترتیبی گاهشمارانه چنیناند: منبع یهوهای (Yahwist) یا Jدلیل این نامگذاری آن است که برای خدا نامی عبری را به کار برده است که حرفنویسی انگلیسی آن YHWHاست (و به جهت شکل آلمانی JHVHمنبع J نامیده شده است)؛ منبع الوهیمی یا Eکه تمایزش از منبع قبل به دلیل اشاره به خداوند با کلمه الوهیم (Elohim) است؛ منبع تثنیهای (Deuteronomist) یا منبع Dکه واژگان و سبک خاصش آن را متمایز کرده است؛ و منبعکاهنی(Priestly Code)که راهنماییهای مبسوطی در باب شعایر دینی دارد."