چکیده:
هدف این مقاله، آسیبشناسی روشهای مبارزه با فساد اداری در ایران است. در این مقاله، استدلال شده که علت اصلی ناکامی اقدامات و تلاشهای دولت یا اثربخشی اندک آنها در آسیبهایی است که در مبارزه با پدیده فساد اداری، نادیده یا دست کم گرفته میشوند. عمدهترین آسیبهایی که در این مقاله به آنها اشاره و تحلیل شده است، عبارتند از رویکرد اخلاقگرایانه به فساد اداری، خطای تعمیم بوروکراسی وبری، پنهانکاری و شفافیتگریزی در رسیدگی به فساد اداری، بیتوجهی به بعد تقاضای (شهروندان) فساد اداری، اقتدار بوروکراتیک، مخدوشبودن حقوق ارباب رجوع و شکنندگی بالای آن در دستگاه بوروکراسی کشور، تقلای دلسوزانه در محیط رانتی، مالکیت متمرکز رسانهها و مطبوعات و اعمال محدودیتهای دولتی بر کم و کیف گزارشدهی آنها، استفاده ناقص از روشهای بازارگرا، فشار افراد و گروههای خاص برای جلوگیری از پیگیری جدی مبارزه با فساد اداری و بیاعتمادی به نهادها و سازمانهای مستقل ضدفساد اداری.
The main purpose of this paper is to study the pathology of the ways combating administrative corruption in Iran. There are not many countries like Iranwhich is involved in combating administrative corruption and its politicians pay that amount of attention to this problem. However، despite lots of resources dedicated to this combat in Iran، less result has been achieved. This paper argues that this is because of ignoring or less attention to the effective problems، the most important of which are as follows: ethical approach in combating corruption، generalization of Weberian bureaucracy to the reality، concealment and lack of transparency in combating administrative corruption، neglecting the citizen's demand side of administrative corruption، bureaucratic authority، weak bases of the client and its fragile feature in the bureaucracy، sympathetic attempts in a rentier environment، centralized ownership of mass media and limitations by the governments over the quantity and quality of their reports، deficient use of market-oriented mechanisms، pressure of interest groups to restrain from seriously following the combat administrative corruption and finally lack of trust to the relevant independent institutions.
خلاصه ماشینی:
عمده ترین آسیبهایی که در این مقاله به آنها اشاره وتحلیل شده است،عبارتند از رویکرد اخلاقگرایانه به فساد اداری،خطای تعمیمبوروکراسی وبری،پنهان کاری و شفافیتگریزی در رسیدگی به فساد اداری،بیتوجهیبه بعد تقاضای(شهروندان)فساد اداری،اقتدار بوروکراتیک،مخدوش بودن حقوقارباب رجوع و شکنندگی بالای آن در دستگاه بوروکراسی کشور،تقلای دلسوزانه درمحیط رانتی،مالکیت متمرکز رسانهها و مطبوعات و اعمال محدودیتهای دولتی برکم و کیف گزارش دهی آنها،استقاده ناقص از روشهای بازارگرا،فشار افرادی وگروههای خاص برای جلوگیری از پیگیری جدی مبارزه با فساد اداری و بیاعتمادیبه نهادها و سازمانهای مستقل ضد فساد اداری.
ویکرد به فساد اداری در اقتصاد ایران اصولا روشهای مبارزه با فساد اداری در هر کشور و نیز ابزارهایی که برای این کار به کارگرفته میشوند،تابع رویکرد سیاستمندان و به طور کلی نظام سیاسی آن کشور به پدیده فساداداری است.
بیگمان،استوار کردن بخش عمومی و بروروکراسی برپایه این فرض رفتاری وبری کهبوروکراتها به وسیلۀ خدمت به نفع عمومی تحریک و هدایت میشوند،نه تنها جامعه را بهمیزان زیادی از بروندادهای مثبتی که بوروکراسی میتواند به بار آورد،محروم میکند10،بلکهموجب میشود مبارزه با فساد اداری به میزانی کمتر از حد لازم عرضه گردد.
بههرحال،تقلای مبارزه با فساد اداری در اقتصاد به شدت دولتی و رانتی،آب درهاون کوبیدن است و دستاوردی جز اتلاف منابع ملی به همراه نخواهد داشت.
دوم اینکه،چون فساد اداری در هر کشوری از مرکز بوروکراسی آن کشور ناشی میشود،قاعدتا هرگونه روش دولتی مبارزه با فساد اداری نیز کمتر از حد مورد انتظار ارائه خواهد شدو نباید انتظار داشت اثربخشی در خوری داشته باشد.
ffats fmi,"seruc dna,ePocs,ePocs,secneuqesnoc,sesuac:dlrow eht dnuora noitPurroc",.
lov,scimonoce fo ylretrauq eht,"noitPurroc".