خلاصه ماشینی:
"بههرحال ذکر چند عبارت کلی به عنوان اهداف دومین نمایشگاه و تکرار همان نکات بیحاصل گذشته نهتنها موجب بهبود وضع نقاشی معاصر ایران نمیتواند باشد بلکه به سردرگمی و پریشانی آن بیشتر دامن میزند چرا که اهداف اعلام شده تأم با بیعملی بوده و اساسا شعارهایی بودند (به تصویر صفحه مراجعه شود) که با واقعیت جاری در قلمرو نقاشی ایران فاصله دارند.
چنانچه مثلا در برابر بحران هویتی که برخی معتقدند در نقاشی معاصر ایران وجود دارد،از سوی برگزارکنندگان نمایشگاه به عنوان راهحل،بر توجه هرچه بیشتر نقاشان به سمت هنرهای ملی و اسلامی و هدایت آنها به آن سمت(هنری ملی و دینی)تأکید شده بود.
در هر حال،در این بیینال نیز،همچنان، هویت و بحران موجود در نقاشی معاصر ایران مرکز توجهء بسیاری از نقاشان و اساتید شرکتکننده و حتی دانشجویان و جوانان علاقمند قرار داشت،بیآنکه پاسخی معقول و همهپسند برای آن از سوی کسی ارائه شود؛خصوصا اینکه تشتت و پراکندگی بحثها از یکسو،و ایدهآل بودن و غیرعملی بودن(برخی از 9 نظرات و طرحهای ارائهشده که انگیزه و کششی عمیق را در هنرمندان ایجاد نکرد از سوی دیگر باعث بیپاسخ ماندن تمام پرسشهای طرحشده در اینباره گردید.
شاید نتوان گفت که مهمترین هدف«دومین نمایشگاه دوسالانه نقاشی ایران-27»-و برگزارکنندگان آن-بها دادن به میراث هنر ایرانی- اسلامی بود و اغلب سخنرانان شرکتکننده در کنفرانسهای هنرهای تجسمی که به موازات نمایشگاه و به مدت 8 روز برگزار شدند نیز بر ضرورت رویکرد به اشراق و شهود و جنبههای عرفانی و زیباشناسی (به تصویر صفحه مراجعه شود) هنر سنتی و بهرهگیری از صورتها و محتوای آن تأکید کردند."