چکیده:
گرفت که تحریم مالی همراه با تحریم صادرات برخی از کالاهای ایران میتواند وضعیت مشابهی با تحریمهای کاملی را فراهم کند و اگر تحریمها هوشمندانه و با همکار دیگر کشورها صورت پذیرد میتواند هزینههای اقتصادی و سیاسی بالایی را برای اقتصاد کشور به همراه داشته باشد. تحریم اقتصادی،ابزاری برای نیل به اهداف سیاسی است.با پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال 1979 تاکنون آمریکا بارها از این ابزار علیه ایران استفاده کرده است.مقاله حاضر به بررسی تأثیرات تحریمهای تجاری و مالی بر اقتصاد ایران در سال 2000 پرداخته است. نتایج حاکی از آن است که تحریمهای آمریکا با وارد کردن خسارات اقتصادی به ایران تا حدودی موفقیتهای اقتصادی را به همراه داشته است.تأثیرات تحریمهای تجاری بر صادرات غیرنفتی ایران و واردات کالاهای سرمایهای تأثیرات معنادارتری نسبت به تحریم صادرات نفتی ایران داشته است.در کوتاهمدت به دلیل آنکه نفت کالایی مبادلهای است و بازار جهانی نفت هم گسترده و کاملا رقابتی است،ایران قادر خواهد بود خریداران دیگری را برای نفت جستوجو کند. تحریم مالی تأثیر شدیدتری نسبت به تحریم تجاری داد.به دلیل تحریمهای مالی،ایران نرخهای بالاتری را برای اخذ وام پرداخت میکند و نرخهای بازدهی تضمینی بالاتری را برای سرمایهگذاری قراردادهای نفتی بایبک1پیشنهاد میکند.در تحلیل نهایی با استفاده از روش ما زاد رفاه مصرفکننده هزینه تحریم تجاری و مالی در ایران حدود 1/1 درصد تولید ناخالص داخلی ایران در سال برآورد شده است.در این حالت مشاهده شد که تحریم یکجانبه واردات نفتخام از ایران به دلیل ماهیت آن و همچنین رقابتی بودن بازار نفت بیتأثیر است.لذا میتوان نتیجه
Economic sanctions are known as a tool for political objectives. After the victory of Islamic Revolution of Iran in 1979, the United States has applied different sanctions against Iran frequently. This paper assesses the effects of trade and financial sanction on Iranian economyin 2000. Results show that the US sanctions have had some economic successes because of damaging Iranian economy.Trade sanctions effects on Iranian non-oil exports and capital goods imports have been more serious than its oil exports sanctions effects. Iran can find other buyers for its oil in a short time because of oil is a fungible commodity and world oil market is a comparative and expansive market.Financial sanctions have more effects on Iran than trade sanctions.By virtue of financial sanctions, Iran pays higher rates of interest on its loans and has guaranteed excessively high rates of return for the investment in its oil buyback projects. In final analysis, Iranian trade and financial sanctions costs have been estimated about 1.1 percent of Iran’s GDP by consumer surplus approach. In this case, it shows that unilateral sanctions on crude oil imports are ineffective because of its fungible nature and comparative market.So it can be concluded that financial sanctions and export sanctions of some Iranian commodities can cause the same conditions like comprehensive sanctions. If sanctions apply smartly and with the cooperation of other countries, Iranian economy will be incurred politically and economically
خلاصه ماشینی:
Buyback گرفت که تحریم مالی همراه با تحریم صادرات برخی از کالاهای ایران میتواند وضعیت مشابهی با تحریمهای کاملی را فراهم کند و اگر تحریمها هوشمندانه و با همکار دیگر کشورها صورت پذیرد میتواند هزینههای اقتصادی و سیاسی بالایی را برای اقتصاد کشور به همراه داشته باشد.
همچنین این امر به دلیل آنکه ایران واردات کالاهای ساخته شده آمریکا را ممنوع کرده است،تقریبا میزان واردات نیز بسیار ناچیز و قابل اغماض است که در نهایت این سیاست وارداتی در سال 1991 مورد تجدیدنظر قرار گرفت.
اما در سال 3991 صادرات آمریکا روند نزولی طی کرد و در سال 4991(سال قبل از اجرای تحریم) به مقدار 923 میلیون دلار و یا 2/06 درصد کل واردات ایران افزایش یافت.
با توجه به مطالبی که در بالا اشاره شد،از یکطرف روند جهانی شدن موجب کاهش اثر تحریمهای یکجانبه شده است و از طرف دیگر،مؤثر بودن تحریم اقتصادی در ایجاد تغییرات لازم در رفتار و ماهیت رژیم موردنظر به عوامل متعددی از جمله ساختار سیاسی کشور مورد تحریم بستگی دارد.
بنابراین اثرهای بلندمدت چنین تحریمهایی میتواند تنها زمانی مؤثر باشد که صادرات نفت ایران بهطورکلی تحریم شود و این امر اتفاق نخواهد افتاد مگر اینکه ممنوعیتها فراتر از تحریمهای یکجانبه آمریکا انجام پذیرد.
بهطورکلی هزینه تحریم تجاری و مالی،در ایران حدود 1/1 درصد تولید ناخالص داخلی ایران برآورد شده است که این امر مانع معناداری برای رشد اقتصادی ایران محسوب میشود که بهطور متوسط دارای رشد 4/7 درصدی درطول دوره زمانی 0002-5991 است.