خلاصه ماشینی:
"از همین رو، رضاشاه و تفکر رضاشاهی حاکم در عصر پهلوی، برخلاف اقدامهایی که برای گسترش آموزشهای جدید در ایران و سازماندهی دانشکدههای پراکنده و تاسیس دانشگاه تهران کرد، همواره نگران این موضوع بود که دانشجویان به افکار آزادیخواهانه روی آورند.
سال بعد، گروهی از دانشجویان مقیم مونیخ که با اعضای باقیمانده فرقه کمونیست ایران همکاری نزدیک داشتند، نشریه جدیدی به نام «پیکار» منتشر کردند؛ اما کوشش رضاشاه برای ممانعت انتشار آن توسط دولت آلمان به ثمر نشست.
فضای سالهای نهضت ملی شدن صنعت نفت، حمایت این حزب از واگذاری امتیاز نفت شمال به شوروی، واگذاری تشکیلات حزب توده به فرقه دموکرات در آذربایجان و شرکت در کابینه ائتلافی قوام، به تردید و انتقاد برخی از اعضای برجسته و هواداران حزب انجامید و در نهایت به انشعاب کسانی نظیر خلیل ملکی و جلال آل احمد منجر شد( سال 1326).
در این مقطع بخشی از جنبش دانشجویی با حرکات افراطی خود که ناشی از نداشتن شناخت صحیح از اوضاع زمان و وابستگی کامل به حزب توده بود، در شکست نهضت ملی کردن صنعت نفت مؤثر واقع شد.
این گروه علاوه بر استفاده از امکانات درون گروهی برای آموزش فلسفه و تاریخ معاصر با شرکت در سخنرانیهای آیت الله طالقانی و بحثهای انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و کانون نشر حقایق اسلامی برای تقویت فکری خود بهره میبردند.
(9) احزاب و گروههای سیاسی ملیگرا مانند جمعیت مردم ایران، ملت ایران، زحمتکشان و نیروی سوم که دارای گرایشات ملی بودند، در دوران جنبش ملی کردن صنعت نفت با پیشبینی و راهاندازی تشکیلات خاص با دانشگاه ارتباط پیدا کردند."