خلاصه ماشینی:
"سرمقاله دین و ادبیات *کار و هنر ادبیات،زیبا گفتن و زیبا نوشتن است.
همین حرفها و فکرهای طبق معمول وقتی دیگرگونه و هنرمندانه گفته شود، ادبیات آغاز میشود و سخن رنگی و آهنگی از گیرایی و مانایی مییابد.
کار دین نیز زیباسازی و اعتلای رفتار و گفتار و پندار انسان است.
ادبیات عرفانی ما جز بیان هنرمندانهی دین چه دارد؟ادبیات نمایشی ما از گذشته با کدام ارزشها پیوند داشته است؟آیا جز این میتوان گفت که لا اقل ادبیات ایران با دین یکی است؟دین و ادبیات ما چنان باهم درآمیخته که مضاف الیه دین برای ادبیات و گفتن ادبیات دینی یعنی نوعی حشو!اصلا جز این میتوان گفت که ادبیات ما عین دین است؟ در ادبیات دیگر ملل نیز چنین است.
این دو هماره یگانه و همخانهاند و اندیشهی دوگانگی آنها تنها از مغزهایی میتراود که نه دین را شناختهاند نه ادبیات را."