خلاصه ماشینی:
"او با ارجاع به عکسهای قاجاری و استفادهاز پوشش و لباسهای آن دوره،همچنین به تصویر کشیدن نوعی ترس که شاید از یک احساس نوستالژیک برمیآید به آثار خود نوعی حس بومی داده است.
این فیلسوف در کتاب تاریخ جنون خود آورده است:«رابطه خرد-بیخردی یکی از جنبههای اصیل و بدیع فرهنگ غرب است.
این رابطه قرنها پیش از آنکه هیرونیموس بوش و بروگل چشم به جهان گشایند در فرهنگ غرب حضور داشته است.
بشر از غلوزنجیر فیزیکی رها شده اما این زنجیر جای خود را به پایبندیهای ذهنی داده است»3 اما نگاه موسوینیا حاکی از مسایل تراژیک انسانی و موقعیت او در جهان است.
گویی دیگر انسانی برای فریب خوردن باقینمانده است.
مرز درون و بیرون آدمی در این آثار از هم گسیخته شده است و انسانگویی،تجربه جدیدی را ازسر میگذراند تجربهای که در نهایت به طنز سیاه بصری راه میآیند."