پرتوی از افقهای روشن: اعتراف/ شعر ادب و هنر

"با چنین وصف هر چه بادا باد کنم از دل ترانه‌ای انشاد مستم از بادهء ولایت مست‌ نشناسم ز نشئه پای از دست‌ سر خوشم من ز بادهء ازلی‌ مستم،اما چه مست؟مست علی‌ نه منم مست جام او تنها همه دنیاست مست از این صهبا عقلها خیره در صفان علیست‌ هر چه اندیشه است مات علیست‌ محو فضل و صفات روشن او نه دل دوستان،که دشمن او! کیست مثل علی؟ در همه دهر نیست مثل علی‌ تا قیامت نپرورد دیگر چون علی مادر زمانه پسر؟"