چکیده:
یکی از اضافههای دستور زبان فارسی اضافه توضیحی است که برخی آن را جزیی از اضافه بیانی میدانند.در اضافه توضیحی ابتدا اسم عام و سپس اسم خاص میآید ولی این امر در زبان انگلیسی بر عکس انجام میشود.همین ویژگی زبان فارسی باعث میشود که در موضوعسازی قواعدی رعایت گردد:حتی الامکان از این مضاف اضافه توضیحی استفاده نشود، در صورت نیاز ابتدا مضاف الیه، ویرگول، و سپس مضاف ذکر شود، و اگر مضاف الیه خود اسم عام دیگری بود، بهتر است مضاف و مضاف الیه به صورت طبیعی بهکار رود.
خلاصه ماشینی:
"همین ویژگی زبان فارسی باعث میشود که در موضوعسازی قواعدی رعایت گردد:حتی الامکان از این مضاف اضافه توضیحی استفاده نشود، در صورت نیاز ابتدا مضاف الیه، ویرگول، و سپس مضاف ذکر شود، و اگر مضاف الیه خود اسم عام دیگری بود، بهتر است مضاف و مضاف الیه به صورت طبیعی بهکار رود.
مثلا آیا میتوان تصور کرد که مراجعهکنندهای که فارسی زبان است با صفت به جستجو بپردازد؟یا آیا میتوان تصور کرد استفادهکنندهای با مضاف الیه در اضافه بیانی به جستجو بپردازد؟عدم توجه موضوعسازان و تهیهکنندگان نمایههای موضوعی به این نکته دست کم باعث افزایش غیر منطقی حجم ارجاعها خواهد شد.
در کتابهای دستور زبان چنین آمده است:"اضافه توضیحی که در آن، مضاف اسم عام است و مضاف الیه نام آن را بیان میکند:کشور ایران، قاره افریقا، شهر دزفول، کتاب بوستان، دریای مدیترانه" (1)P}.
استفاده از چنین اضافهای، به همان صورت خود در زبان طبیعی، باعث میشود در نمایههای انتهای کتاب یا سرعنوانهای موضوعی فارسی نوعی ردهبندی به وجود آید.
مثلا:دریاچه ارومیه ekaL heyimurO شهر ارومیه ytiC heyimurO این ویژگی زبان انگلیسی میشود که اسامی خاصی که موضوعهای مختلفی را به ذهن متبادر میکنند، بدون عمل مقلوب کردن، نزدیک هم قرار گیرند مثل:تهران narheT تهران، استان etatS narheT سرعنوانهای موضوعی فارسی و اضافه توضیحی به نظر میرسد که سرعنوانهای موضوعی فارسی در برخورد با اضافه توضیحی سیاست مدون و معینی ندارد و به گونههای متفاوتی در این مورد عمل کرده است."