خلاصه ماشینی:
"طرح مسأله جزایر ایرانی تنب و ابوموسی از سوی امارات عربی متحده، سبب شده است که اختلافهای مرزی و سرزمینی این کشور با همسایگان و نیز اختلافهای مرزی و سرزمینی میان هفت عضو فدراسیون امارات،برای چندی مسکوت بماند.
بر پایۀ این تقسیمبندیها،نزدیک به دو سوم اختلافهای سرزمینی در امارات عربی متحده از میان رفت ولی هنوز 12 مورد اختلاف مرزی و سرزمینی میان 7 امارت وجود دارد که بارها مایۀ برخورد و کشمکش شده است.
پس از آن،شیخ شارجه در 5 آوریل 1970 فرمانی تکمیلی صادر کرد و پهنای دریای سرزمینی خود را به 12 مایل افزایش داد؛ (Amin,1981,162) در حالی که پیش از آن،زیرنظر بریتانیا که سرپرستی روابط خارجی آنها را داشت،موافقتنامهای میان دو *مرزهای داخلی در امارات عربی متحده،همواره عاملی کارساز در جلوگیری از دستیابی این کشور به یک هویت فدرالی راستین بوده است.
در این گفتگوها که در آوریل 1935 در جده برگزار شد،وزیر امور خارجۀ عربستان یادداشتی به وزیر مختار بریتانیا داد که در آن، مرزی پیشنهاد شده بود که به گونۀ دو خط کمابیش مدور از جنوب خور دویهن(جنوب خور العدید)آغاز میشد و پس از گذشتن از سبخه مطی،واحۀ لیوا و شمال کوسایوره به ام الزامول در مرز عمان میرسید.
پس از امضای این قرارداد،کمیتهای از نمایندگان دو کشور به سرپرستی شیخ احمد زکی یمانی وزیر نفت عربستان و مانع سعید العتیبه وزیر نفت امارات عربی متحده برای نشانهگذاری مرزها،در اکتبر 1974 تعیین شد؛ولی پیش از برگزاری نخستین نشست این کمیته، مانع سعید العتیبه به دیدار شیخ زاید رییس امارات و حاکم ابوظبی رفت و او را از اشتباهات بزرگی که در موافقتنامۀ مرزی 1974 پیش آمده بود آگاه کرد."