خلاصه ماشینی:
"ناتو و گرایش ایران به سازمان همکاری شانگهای محمد جواد حقشناس-استاد دانشگاه سعید بشیری-کارشناس ارشد علوم سیاسی چکیده {IBپس از گسترش ناتو به خاور و برقراری روابط میان ناتو و کشورهای آسیای مرکزی و قفقاز در چارچوب طرح مشارکت برای صلح،روسیه و چین بر آن شدند که امنیت منطقه را خود کشورهای منطقه تأمین کنند و در این راستا دست به تأسیس اتحادیهای دفاعی-امنیتی برای رویارویی با گسترش هرچه بیشتر ناتو زدند.
ایران،که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی،کشورهای غربی و در رأس آنها ایالات متحده آمریکا را در همسایگی خود میدید،درصدد تأمین امنیت و رویارویی با خطرهای احتمالی از سوی این کشورها که در قالب سازمان پیمان آتلانتیک شمالی(ناتو)،به آرامی وارد منطقه آسیای مرکزی،قفقاز و خاورمیانه شده بودند،برآمد؛نخستین گام را در 2005 به صورت عضویت ناظر در سازمان همکاری شانگهای و حضور در نشستهای این سازمان برداشت و هماکنون برای عضویت دایم در این سازمان و همسو کردن سیاستهای خود با دیگر کشورهای عضو میکوشد.
افزون بر اینکه گسترش پیوند و همکاریها در چارچوب سازمانهای اقتصادی از یک سو مناسبترین راهکار برای مشارکت در کارهای منطقهای و از سوی دیگر مطرح ساختن خواستهها و گرایشهای منطقهای در سطح جهانی است،ایران در راستای رسیدن به هدفهای سند چشمانداز بیست ساله نظام،سیاست خارجی مبتنی بر«تعامل موثر و سازنده»با قطبهای قدرت در پهنه بینالمللی را در پیش گرفته است و با این اندیشه که همکاریهای منطقهای بهترین راهکار برای برونرفت از چالش با قدرتهای فرامنطقهای و ایجاد رشد و توسعه بر پایه ویژگیهای بومی است، خواهان پیوستن به سازمان همکاری شانگهای شده است."