چکیده:
بعد از فتح مغرب، مسلمانان درپی فتوحات دیگری بودند تا زمینه نشر اسلام را
هرچه بیشتر فراهم آورند. آمادگی مسلمانان و بروز شرایط مناسب، زمینه فتح یکی
از مناطق وسیع یعنی اندلس را ممکن ساخت و با فتح آن، اسلام تمام این منطقه را
فرا گرفت. ابتدا سیاستهای مسالمتآمیز حکام و اتحاد مسلمانان توانست
مسلمانان را به عزت و افتخار برساند، ولی دیری نپایید که بروز اختلافات قبیلگی و
آشوبهای سیاسی، سرزمین اندلس را در معرض تاختوتاز اسپان، فرانکها و ...
قرار داد. مقاله حاضر با تکیه بر منابع اصیل به بررسی حوادث تاریخی فوق از سال
92ـ 138ه میپردازد.
خلاصه ماشینی:
"(9) طارق اخبار پیشرویها را به اطلاع موسی میرسانید و چون از موسی کمک خواست، او نیز در رمضان 93/ژوئن 712 با سپاهی مجهز حمله خود را آغاز کرد و پس از گذشت یک سال از شروع حمله موسی، دو فرمانده در شهر طلبیره (Tynavera) واقع در شمال عربی طلیطله، به هم رسیدند و پس از چهار سال اندلس به دست مسلمانان فتح شد و مسلمانان(10) از دورترین نقطه جنوبی تا کهساران پیرنه (Pareness) و سواحل شمالی و از مالقه و طرکونه در شرق تا مالمریه و اشبونه در غرب را گشودند و از دشتهای جنوبی تا ارتفاعات قشتاله را تصرف کردند و از هیچ شهر بزرگ یا دژ استواری نگذشتند، مگر اینکه بر فرازش پرچم اسلام را بر افراشتند و آن سرزمین را تحت قلمرو وسیع دولت بزرگ اسلامی درآوردند و دامنه فتوحات ایشان در سواحل شمال شرقی اندلس به شهر جیحون (Gijon) در کناره خلیج بسکای (Biscay)رسید.
(56) بدین ترتیب اوضاع در سرزمین اندلس همواره تحول مییافت و پیوسته اختلاف در میان قبایل عرب برسر حکومت، آشکارتر میشد تا سال 129ه/747م فرارسید و در این سال، دو فرمانده از قبیله جذام به نامهای عمرو، فرزند ثؤابه و یحیی، فرزند حریث که کینهای بسیار شدید با شامیان داشت، برای دستیابی به حکومت، سر به نزاع برداشتند و چون صمیل پراکندگی مردم را دید، رضایت نداد که حکومت اندلس به مردی همچون یحیی، فرزند حریث برسد که نسبت به خویشان خود، عربان شامی، دشمنی سختی داشت."