خلاصه ماشینی:
"تغییر رویکرد چارچوب اخلاقی رسانهها از الویتهای دولتی به الویتهای بازار و دیگر بازیگران غیر دولتی،نتیجه رویدادهای تاریخی مهمی بود:فروپاشی کشورهای بلوک شرق و در پی آن،پایان جنگ سرد و همزمان بحران بدهی جهانی؛بحرانی که بانک جهانی و صندوق بینالمللی پول را وادار ساخت تا سیاستهای«تعدیل ساختار» را در پیش بگیرند؛سیاستهایی که کشورهای مقروض را مجبور میساخت تا مجموعهای از سیاستهای اقتصادی نولیبرال را اجرا کنند.
نظام مورد استفاده آنها در سازمان ملل،بعد از جنگ جهانی دوم وبر پایه این پیشفرض شکل گرفت که برای ترویج جهانشمولی به عنوان گونه مرجح ذهنیت بینالمللگرا،به شبکهای کاربردی از نهادهای بینالمللی نیاز است.
پروژه سوالبرانگیز سازمان ملل متحد البته،این حقیقت که تعداد زیادی از سازمانهای غیر دولتی به آزادی مطبوعات اختصاص یافتند،هم نتیجه اطمینان نداشتن سازمان ملل بود و هم جلوهای از موفقیت این نهاد بینالمللی در ترویج ایده حقوق بشر در سطح جهان.
در سال 2007،چند سال بعد از زوال ایده نظم نوین اطلاعاتی و ارتباطاتی در جهان در سازمان یونسکو،کمیته جهانی آزادی مطبوعات در وبسایت خود اعلام کرد که این نهاد در بین گروههای حامی آزادی مطبوعات منحصر به فرد است؛چرا که اصلیترین هدف آن،نظارت بر«تهدیدهای مطرح شده از سوی یونسکو،سازمان ملل و دیگر سازمانهای بینالمللی پیشروست.
این مسئله ابهامی بزرگتر را پیش رو مینهاد:چگونه میتوان قوانین و هنجارهای بینالمللی برای آزادی مطبوعات تنظیم کرد آن هم در شرایطی که به تنها سازوکار فعال در نظام سیاسی جهان برای انجام چنین کاری،اعتماد لازم وجود ندارد؟ نظام اخلاقی رسانهها و نظم جهانی دانشمند سیاسی امریکا،دان هلینگر،1به تحلیل تبانی رسانهای حزب دست راستی ونزوئلا در سقوط موقت دولت هوگو چاوز-که به طور دموکراتیک انتخاب شده بود- میپردازد."