چکیده:
شاه ولی الله محدث دهلوی، صاحب کتاب حجه الله البالغه، متولد دهلی، در هندوستان، قریب 300 سال پیش، ترجمه ای از قرآن کریم بدست داده که حتی امروز کمتر ترجمه ای با شیوایی و دقت آن می توان در میان مترجمان متاخر قرآن کریم یافت. متاسفانه این اثر گرانسنگ بنا به دلایلی در ایران ناشناخته باقی مانده است. در این مقال پس از معرفی شاه ولی الله دهلوی، به ویژگی هایی که ترجمه وی از قرآن داراست پرداخته شده و سپس با استفاده از برخی ملاک های مقابله ای نحوی میان زبان عربی و فارسی سعی در بررسی دقیق تر صحت کار ترجمه وی گردیده است.
خلاصه ماشینی:
"(بروج 15) ﴿ ((( (((((((((( ((((((((((( ﴾ آیتی: صاحب عرش ارجمند پورجوادی: صاحب عرش مجید معزی: دارنده عرش گرامی حلبی: خداوند عرش گرامی خواجوی: صاحب عرش بزرگوار تعدادی از ترجمه هایی که رعایت قاعده نموده اند: دهلوی: خداوند عرش است، گرامی قدر است پاینده: دارای عرش و نکو کردار مکارم: صاحب عرش و دارای مجد و عظمت مجتبوی: خداوند بزرگوار عرش فولادوند: صاحب ارجمند عرش گرمارودی: دارنده ارجمند اورنگ 6- وقتی چند اسم به یکدیگر اضافه شوند و تتابع اضافات (بکار رفتن بیش از یک مضاف و مضاف الیه) پدید آید، اگر بخواهیم یکی از آن مضاف ها را توصیف کنیم در زبان عربی صفت را پس از آخرین مضاف الیه می نهند، ولی در زبان فارسی، صفت هرمضاف پس از خود آن مضاف می آید.
(الرحمن 27) ﴿ ((((( ((((((( ((( ((((((((((( ((((((((((((( ﴾ آیتی: ذات پروردگار صاحب جلالت و اکرام الهی قمشه ای: ذات خدای با جلال و عظمت پورجوادی: ذات پروردگار جلیل و گرامی انصاری: ذات پروردگار شکوهمند گرامی نمونه هایی از رعایت این اصل در ترجمه فارسی: دهلوی: و باقی ماند روی پروردگار تو، خداوند بزرگی و انعام مکارم: ذات ذوالجلال وگرامی پروردگارت فولادوند: دات با شکوه و ارجمند پروردگارت ارفع: ذات پروردگارت که دارای جلالت و کرامت است طاهری: نمود جلیل و کریم پروردگارت 7- گاه در زبان عربی ترکیب «اسم [مضاف] + مضاف الیه + صفت مضاف» مبدل به اسلوب «اسم + جار و مجرور + صفت اسم» می شود، اعم از آنکه جار و مجرور متعلق به همین اسم باشد یا به فعل قبلی در جمله متعلق باشد."