خلاصه ماشینی:
"این طرز قربانی از نظر فقه شیعی درست نیست چه حاجی یا باید خود قربانی کند و یا نایب او به نیت از سوی وی بدین کار بپردازد ولی پیداست با طرزی که عربستان سعودی پول میگرفت اگر هم کار از روی دقت انجام بگیرد،تنها به تعداد پولی که گرفتهاند،قربانی خواهند کرد،نه آنکه هر قربانی به نام شخص خاص انجام شود و چند تن از ایرانیان به آن باجهها پول داده بودند و مجبور شدند از نو قربانی کنند.
چنانکه شنیدم-و العهدة علی الراوی-سال پیش یکی از کارواندارها از جانب دویست تن برای قربانی نیابت گرفته بود ولی اندیشید که حیوان زبان بسته زنده بماند، بهتر است تا کشته شود و زیر خاک برود.
او میخواست با متحد ساختن دولت عثمانی و پادشاه ایران وحدت اسلامی پدید آورد اما چنین وحدتی در آن سالها میسر نبود چرا که اولا عمده مسلمانان چنانکه باید از حال هم آگاهی نداشتند و دولتها هم از این وحدت سود خود را میخواستند.
آنچه برای«مجمع التقریب»مهم مینماید،شرکت عالمان سعودی است،چه اگر مسأله شیعه در این کشور گشوده شد در دیگر کشورهای عربی نیز حل شده است اما از آنان کسی را دعوت نکرده بودند یا اگر دعوت کرده بودند حاضر نشدند،نمیدانم،نتیجه اینکه میتوان گفت: «نشستیم و گفتیم و برخاستیم» *کیهان فرهنگی-سال هشتم-مهر و آبان ماه 1370-شماره 4 و 5 «در سرزمین وحی»-صص:70-18."