ویرایش فرهنگنامه ای؛ سادگی و ایجاز گفتگو و مصاحبه

"زنده یاد ایرج جهانشاهی که بنیاد گذار شیوهء نگارش فرهنگنامه بودند و کتابچه‌ای را همان ابتدا به‌ نام«راهنمای نویسنده و ویراستار»و به همین منظور تألیف کردند و در دسترس همکاران نهادند،به علت‌ آنکه پیشتر ریاست مرکز انتشارات آموزش را بر عهده‌ داشتند و با رسم الخط مصوب وزارت آموزش و پرورش‌ و کتابهای درسی کار می‌کردند،بر این امر اصرار داشتند که کلمات پیوستهء دارای معانی واحد متصل و سرهم نوشته شوند. یعنی به خلاف متون ترجمه شده که‌ ویراستار مسؤول صحت و سقم مطالب اصلی نیست‌ مگر آنکه متوجه شود در آن متن غلطی فاحش وجود دارد که البته در این هنگام آن را بی‌تغییر نقل می‌کند و در پانوشت نکتهء صحیح را توضیح می‌دهد؛در ویرایش‌ متون تألیفی ویراستار مسؤول صحت ساختار،شیوهء استنتاج و سیاق کلام است؛البته بدون آنکه در محتوای استنتاج مؤلف دست ببرد. البته عکس این نمونه هم گاهی پیش می‌آید،یعنی‌ نویسندهء مقاله از مطالبی که به روشن شدن موضوع‌ کمک می‌کند به طور کامل سخن نمی‌گوید و این‌ مطالب روشن کننده در مقاله‌ای که مربوط به آن‌ مدخل است بسیار کم به چشم می‌آید. به نظر می‌آید که مسؤولیت‌ خوب و بد،درستی و نادرستی،استحکام و سستی‌ مقالات،بیشتر به پای ویراستار نوشته می‌شود،و از همین رو نویسندگان نیز باید تعصبشان را نسبت به‌ مقالات خود کنار بگذارند و بخاطر تغییرات احتمالی‌ که از سوی ویراستار در آن پدید می‌آید،شتابزده داوری‌ نکنند و نگاه عضب آلود به وی نیندازند!چرا که‌ ویراستار خوب به دلیل همان مسؤولیتش در خوبی یا بدی شیوهء نگارش و استحکام و سستی مقاله گاهی‌ ناچار به تغییر و تصحیح و حتی حذف پاره‌ای بخشهای‌ مقالات می‌شود."