چکیده:
چکیده عبودیت به معنای درک بندگی مستلزم آن است که همه افعال آدمی به قصد قرب الهی انجام شود و همه آنها در این صورت، عبادت محسوب میشود. در این نوشتار بعد از تبیین این مطلب، عوامل شوق آفرین برای عبادت در دو بخش عوامل درونی و بیرونی ذکر شده و در ضمن توصیههایی از بزرگان دینی، توشه راه میگردد.
خلاصه ماشینی:
P} بنابراین، عبودیت، اطاعت بیقید و شرط و فرمانبرداری در تمام زمینههاست و از این رو، عبادت، مفهوم بسیار گستردهای پیدا میکند و در قالب این معیار کلی در میآید که آنچه برای خدا انجام میگیرد، عبادت است.
این برداشت از عبادت، کمیت و کیفیت مخصوصی ندارد، از بیل زدن یک کشاورز در مزرعه گرفته تا چشمپوشی از میلیاردها ثروت در راه خدمت به انسانها که نهالهای باغ خداوندیاند، از مطالعه یک سطر دانش برای رسیدن به قوانین واقعی هستی گرفته تا تلاش برای پاسداری از مرزهای ایدئولوژیک نظام اسلامی، از کارگری برای تأمین معیشت و از مدیریت صحیح کارفرما گرفته تا خانهداری و بچهداری زنی در خانه، همه و همه با شرط قصد قرب الهی، عبادت معبود یگانه است؛ البته عبادت به معنای ویژه خود یعنی اعمال و اوراد شرعی چون نماز و دعا و سایر عبادتهای مقرر شده در شرع مقدس نیز از مصادیق عبادت کلی است که برای به خود آوردن جدی انسان است تا به سوی کمال رهنمون گردد و روان آدمی به تدریج در این عبادات صیقل یابد تا جلوه جمال الهی را ببیند.
P} رابطه معرفت وعبادت به این صورت قابل تبیین است که از سویی، انسانی که معرفت شایسته به خدا ندارد، آنگونه که سزاوار است عظمت و حرمت او را پاس نمیدارد و هر اندازه آدمی به فرامین الهی و ارزش عبادت آگاهی بیشتری داشته باشد، عبادتی پربارتر خواهد داشت و از سویی دیگر هر عبادتی که به صورت صحیح انجام پذیرد، دل را برای کسب معرفتی بالاتر آماده کرده، او را به عبادتی دیگر وامیدارد.