خلاصه ماشینی:
"بر همین منوال،اجلاس ویژۀ سران کشورهای عضو شورای امنیتسازمان ملل متحد که در 31 ژانویۀ 1992 در نیویورک برگزار گردید،یکنشست نمادین برای ترسیم خطمشی آینده این نهاد در مواجهه با مسائلمربوط به صلح و امنیت بین المللی پس از جنگ سرد بود.
21 از آنجا که تشکیل چنین نیروی نظامی دائمی در آیندۀ نزدیک تحققنخواهد یافت،دبیرکل پیشنهاد میکند که با استناد به مادۀ 40 منشور کهاقدامات موقتی را برای شورا مجاز میشمرد،به منظور تقویت نقش سازمانملل متحد در حفظ یا اعادۀ آتشبس بین طرفین یا طرفهای درگیر،واحدهایتنفیذ صلح )stinu tnemecrofne-ecaep( تشکیل شوند تا زیر نظر شورای&%09511ESEG095G% امنیت با مأموریت مشخص به اینگونه مناطق اعزام گردند.
37در زیر به برخی از اهم انتقادات وارد براین طرح اشاره میشود: 1-تعیین نامتعادل اولویتها یکی از مهمترین انتقادات اصولی،که از سوی بسیاری از کشورهای عضو مطرح شده،این است که با پایان گرفتن جنگ سرد«شرق»و«غرب»و روندنزولی منازعات بین المللی بین کانونهای قدرت،برنامههای آتی سازمان مللمتحد بایستی از این پس حول محور توسعۀ پایدار کشورهای در حال توسعهمتمرکز باشد و به جنبههای اقتصادی و زیستمحیطی امنیت بین المللیعنایت بیشتری مبذول گردد.
55 بنابراین،به نظر میرسد که نقش و کارکرد اقدامات سازمان ملل متحد درزمینۀ حفظ صلح و امنیت بین المللی جز در مواردی که اعضای دائم پرقدرتشورای امنیت ارادۀ سیاسی خود را به خاطر حفاظت از منافعشان بسیج کنند،در مجموع به سوی نقش و کارکرد سنتی خود در دوران جنگ سرد پیشمیرود."