خلاصه ماشینی:
"برای نمونه در جریان بحران مالی سال 1997 در کشورهای آسیایی، ورود سرمایههای مستقیم خارجی متوقف نشد، بلکه روند مثبت داشت در حال که دریافت وام از بانکها و سرمایهگذاری خارجی در اوراق بهادار سخت کاهش یافت و حتی در سال 1997 مقدار منفی به خود گرفت.
این رقابت بویژه میان کشورهای در حال توسعه با توجه به لزوم دستیابی سریعتر به توسعه و کمبود منابع مالی آنها بیشتر است و در نتیجه در پی جذب انواع سرمایهها، برای رسیدن به رشد و توسعه اقتصادی هستند و بدین منظور شیوههای گوناگون تسهیلات را برای جذب این نوع سرمایه در نظر میگیرند.
از نظر کشورهای میزبان دستیابی به بیشترین منافع در چارچوب اهداف توسعه اجتماعی، اقتصادی و سیاسی آنها تعریف میشود ولی برای شرکتهای سرمایهگذار تعریف ارزش دستیابی به بیشترین میزان سود با توجه به ریسک، قابل توجیه است، به بیان دیگر هدف نسبت به اهداف کشورهای میزبان سادهتر و قابل سنجشتر بر پایه گزارشهای سالانه سازمان ملل متحد، مقدار سرمایهگذاریهای مستقیم خارجی از سال 1983 تا 1990 دارای میانگین نرخ رشد سالانه بالغ بر 29 درصد است که نزدیک به 3 برابر رشد سالانه صادرات جهانی و 4 برابر رشد تولید جهانی در این مدت بوده است.
در این زمینه عملکرد نظام سیاسی کشور میزبان نسبت به مجموع سرمایهگذاریهای مستقیم خارجی متأثر از چهار عامل اساسی است: نخست محیط اقتصادی جهان:روند تجارت جهانی و سرمایهگذاری بین المللی، جریان سرمایه و بدهیهای بین المللی، سیاستها، نظامهای انگیزشی، و شرایط حاکم بر کشورها و دیگر عوامل اقتصادی و سیاسی بین المللی تعیینکننده محیط اقتصادی جهان است."