چکیده:
یکی از ابزارهای سودمند و کارا که امروزه برای مدیریت و سازماندهی ابرشهرها مطرح است سیستم اطلاعات جغرافیایی( GIS )است.در برنامهریزی شهری برای بهبود سیاستهای توسعهء پایدار به فنونی نیازمندیم.از اینرو سیستم اطلاعات جغرافیایی بیشتر بعنوان ابزاری برای برنامهریزی و تجزیه و تحلیل در کشورهای توسعهیافته و درحال توسعه به کار میرود.هدف این پژوهش روشن ساختن چگونگی کاربرد مؤثر سیستم اطلاعات جغرافیایی مشارکتی( GIS-P ) برای توسعهء پایدار است. پارهای از نتایج پژوهش حاضر عبارت است از: 1-سیستم اطلاعات جغرافیایی مشارکتی برپایهء درک ما از چگونگی مشارکت شهروندان در مدیریت ناحیهء خود شکل میگیرد و این مشارکت نه تنها از راه تغییرات رفتاری و شیوهء زندگی بلکه از راه کاربرد مشترک دانش و درک شهروندان از شرایط اجتماعی و محیطی محل زندگی خود تحقق مییابد. 2-سیستم اطلاعات جغرافیایی مشارکتی الگویی برای یکپارچهسازی برداشتها به دست میدهد؛برداشتهایی نه تنها دربارهء فرایند سیاستگذاری در زمینهء مسائل مدیریت و توسعهء شهری بلکه دربارهء شبیهسازی رایانهای سناریوها. 3-سیستم اطلاعات جغرافیایی مشارکتی مبتنی بر اینترنت،در برنامهریزی شهری، برنامهریزی کاربردی زمینهای شهری و مدیریت شهری در کشورهای درحال توسعه میتواند نویدبخش باشد.
خلاصه ماشینی:
"ممکن است در نگاه نخست چنین به نظر برسد که افزایش کاربرد تکنولوژی در براورد و پیشبینی شرایط محیطی و محلی،نیاز به اطلاعات غیر تخصصی را از میان میبرد( Yearley,1999,p 3 ) ولی ثابت شده است که کاربرد فنونی مانند سیستم اطلاعات جغرافیایی مشارکتی( GIS-P ) سبب میشود که شهروندان با فراهم آوردن دانش تکمیلی به گونهء مؤثر در این عملیات همکاری کنند.
(همان،ص 3) سیستم اطلاعات جغرافیایی در آغاز سالهای 1960 در کانادا مطرح شد و در سالهای 1980 سیستم اطلاعات جغرافیایی مشارکتی برپایهء درک ما از چگونگی مشارکت شهروندان در مدیریت ناحیهء خود مشکل میگیرد و این مشارکت نه تنها از راه تغییرات رفتاری و شیوهء زندگی بلکه از راه کاربرد مشترک دانش و درک شهروندان از شرایط اجتماعی و محیطی محل زندگی خود تحقق مییابد.
این پروژه را که انسانشناسان، زیستشناسان،متخصصان سیستم اطلاعات جغرافیایی همراه با سازمان محلی برای تولید برنامههایی برای بهرهگیری پایدار منابع اجرا کردهاند دو پژوهشگر به نامهای Ainslie Cinderby مدیریت منابع طبیعی روستایی در مناطق نیمه خشک افریقای جنوبی و نامبیا را توصیف میکنند که در مورد آنها روش سیستم اطلاعات جغرافیایی مشارکتی( GIS-P )برای برنامهریزی محلی به کار گرفته شده است.
در اینجاست که ماهیت سیستمی و جامع سیستم اطلاعات جغرافیایی مشارکتی به سود برنامهریزی تاکنون روشهای گوناگونی برای زیرپوشش درآوردن اجتماعی از سوی سازمانها در گوشه و کنار جهان به کار رفته است، ولی این روشها چنان که باید نتوانسته است اجتماع را به گونهای رضایتبخش پوشش دهد یا اطلاعاتی استاندارد و سودمند برای برنامهریزان فراهم آورد."