خلاصه ماشینی:
"برپایۀ بیانیۀ تهران،ایران پذیرفت که پروتکل را تصویب کند وهمۀ فعالیتهای غنیسازی و بازفرآوری را به تعلیق درآورد واروپاییها نیز نخست حق ایران برای بهرهگیری صلحآمیز ازانرژی هستهای را برابر TPN به رسمیت میشناختند؛دوم،اعلام کردند که پروتکل به هیچ رو قصد مخدوش کردنحاکمیت و امنیت ملی ایران را ندارد؛سوم آنکه اجرای کاملتصمیمات و تعهدات ایران با تأیید مدیر کل آژانس سببحل و فصل مسئله خواهد شد؛و چهارم آنکه اروپاییها قولدادند اگر نگرانیهای بین المللی از جمله نگرانیهای سهکشور یکسره از میان برود،دسترسی ایران به تکنولوژی تازهآسان خواهد شد.
(امین،1383،ص 5) پس از تحرکات،ایران-به عنوان بازیگر مقابل که درصحنۀ بین المللی مدافع کمتری هم داشت و با توجه بهواکنشهای طرف دیگر و تداعی ضد حرکتهای اروپاییها کهبنابر پیشینه،عمل نکردن به تعهدات خود در بیانیه تهران بود-در چهارم تیر 1383 در برنامهای به دبیر کل آژانس و وزیرانامور خارجۀ سه کشور اروپایی اعلام کرد که دامنۀ تعلیق راکاهش خواهد داد و مونتاژ و ساخت قطعات سانتریفیوژهایبه کار گرفته در فرایند غنیسازی را از سر خواهد گرفت.
هرچند اروپا این تصمیم را مخالفت آشکار بامتن پیمان پاریس اعلام کرد ولی به هر رو اهرمی در اختیارایران قرار گرفت که بتواند برای اصلاح و تغییر مفاد قطعنامۀاروپا در گفتوگوها از آن بهره ببرد(دهقانی فیروزآبادی،1384،ص 69) اگر بخواهیم با نگاهی کلی ورود اروپاییها به این بازی ازمیانۀ 82 تا پایان سال 83 را بررسی کنیم،و دو طرف بازی راایران سه کشور اروپایی بدانیم،در ترسیم ماتریس بازدهها باچنین نموداری روبهرو خواهیم شد: در زمان مورد بحث،چهار موقعیت یا گزینه پیشرویبازیگران بوده است: 1- C-C (3 و3)که توافق ایران و اروپا بر سر فرمولچرخۀ سوخت هستهای در باربر تضمینهای عینی است."