خلاصه ماشینی:
"معنای مورد نظر،«کاربرد ادبی زبان»به وسیلۀ تاریخ نگار صورت میگیرد،به گونهای کهافزون بر بیان مفاهیم تاریخی-اعم از شرح سلسلۀرویدادها و یا ارائۀ مجموعه تحلیل و تفسیرها-خودبیان و کلام نیز به طور مستقل مورد توجه قرار گیرد.
2-3-پژوهش تاریخی و ادبیات رمزی وتمثیلی3 هر چند استبداد سیاسی و پیامد طبیعی و ذاتی آن(اختناق اجتماعی)اجازۀ نگاشته آمدن تاریخ راستین وبه آیین را نمیداد و تاریخ نگاران درباری نیز گذشته ازموارد نادری چون ابوالفضل بیهقی که از هر فرصتیسود میجست تا در موضوع مورد بحث خود گوشهایاز حقیقت را عریان سازد،(14)به طور عمده نه اشتیاق واهتمام ابراز و اعزاز حقیقت را داشتند و نه جرأت وجسارت آن را.
برای پژوهش دربارۀ اینبارقههای مهم میهن پرستانه،در ظلمت استیلایبیگانگان،مدارک و منابع مستقیم تاریخی،به هیچ وجهکافی نیست،بلکه با استفاده از افسانههاییچون«سمک عیار»و مواد تاریخی موجود در منابعیچون«سفرنامۀ ابن بطوطه»میتوان جزئیات آموزندهایدربارۀ آداب و رسوم،فضایل و آرمانهای عیاران وپهلوانان و دامنۀ گسترش و نفوذ فتوت و جوانمردیدر زمانها و سرزمینهای مختلف به دست آورد(17) 4-تاریخ در ادبیات:کاربردهای تاریخبرای ادیبان3 چنانکه استاد دکتر عبد الحسین زرین کوب اشارهکرده است،پژوهشهای ادبی در ایران،بیشتر در زمینهمسایل مربوط به«فیلولوژی»است و آنچه در زمینههایتحلیل روان شناسی،جامعه شناسی و زیبا شناسی[تاریخی]میتواند انجام پذیرد،تاکنون به ندرت موردتوجه ادیبان ما قرار گرفته است(18)هر چند این نظرسالها پیش ابراز شده و از آن زمان تا امروز شتابپویایی و تنوع در خور نگرشی یافته است،اما هنوز هممیتوان نظر آن استاد فرزانه را صائب دانست."