چکیده:
پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودکارآمدی برکیفیت زندگی در دختران فراری شهر اصفهان است. در این پژوهش از روش پژوهشی مورد منفرد با طرح خط پایه ی چندگانه با شرکت کنندگان استفاده شده است. آزمودنی های این پژوهش سه دختر فراری ساکن در مرکز ارشاد بهزیستی شهر اصفهان هستند، که پس از موقعیت خط پایه، به صورت پلکانی وارد طرح پژوهشی شدند و طی 12 جلسه ی مداخله ی انفرادی، آموزش خودکارآمدی را دریافت کردند و یک ماه پس از پایان مداخله به مدت 2 هفته ی پی در پی تحت آزمون پیگیری قرار گرفتند. ابزار سنجش پژوهش حاضر پرسشنامه ی کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بود. یافته های این پژوهش بر اساس تحلیل دیداری و شاخص های آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد مداخله ی مورد نظر در مورد هر سه آزمودنی اثر بخش بوده است(با PND 100% برای دو آزمودنی و 91% برای یک آزمودنی). نتایج پژوهش حاضر همسو با پژوهش های قبلی نشان می دهد که با افزایش خودکارآمدی، کیفیت زندگی افراد بهبود پیدا می کند. بنابراین آموزش خودکارآمدی در این پژوهش موجب افزایش کیفیت زندگی در دختران فراری شده است.
objectiv: The present study aims to investigate the effect of self-efficiency training on runaway girls life quality in Isfahan city. Method: The study has a single-subject method with multiple baseline across participants. The participants was three Isfahan Behzisti center runaway girls which came into the experiment in a stepwise fashion and received 12 individual sessions of self-efficiency training. Afterwards، they were given follow up tests after 2 successive weeks of training. A life quality questionnaire of world healthcare organization was used as data collection method. The results of the data chart analysis based on descriptive statistics' and visual analysis. Results: Results indices revealed that the intervention has been effective on the three individuals (100% of PND for two individuals and 91% for the other one individual). Conclusion: The results of the present study were compatible with those of previously conducted ones indicating that the life quality of individuals increases along with the increase in self-efficiency. As a result، self-efficiency training in this study increased the life quality of runaway girls under study.
خلاصه ماشینی:
آزمودنیهایاین پژوهش سه دختر فراری ساکن در مرکز ارشاد بهزیستی شهر اصفهان هستندکه پس از موقعیت خط پایه،به صورت پلکانی به طرح پژوهشی وارد شدند و طیدوازده جلسه مداخله انفرادی،آموزش خودکارآمدی را دریافت کردند و یک ماه پساز پایان مداخله به مدت دو هفته پیدرپی تحت آزمون پیگیری قرار گرفتند.
نتایج پژوهش حاضر همسو با پژوهشهای قبلی نشان میدهدکه با افزایش خودکارآمدی،کیفیت زندگی افراد بهبود پیدا میکند؛بنابراین آموزشخودکارآمدی در این پژوهش،موجب افزایش کیفیت زندگی در دختران فراریشده است.
بندورا در چهارچوبرویکرد شناختی-اجتماعی،باورهای خودکارآمدی راچنین تعریف کرده است:سطح اعتمادی که فرد برتوانایی{o(1)- efil fo ytilauQ o} {o(2)- ycaciffe-fleS o} &%00612SBRG006G% خویش در اجرای برخی فعالیتها یا موفقیت در برخیعملکردها دارد.
اگر آموزش خودکارآمدی بربهبودکیفیت زندگی مؤثر باشد،بهبود باورهای خودکارآمدیدر این افراد،آنها را به سمت سلامت روانی و کیفیتبالای زندگی رهنمون خواهد ساخت و به آنها در داشتنزندگی بهتر و شادتر کمک خواهد کرد؛بنابراین هدف ازپژوهش حاضر،تعیین میزان آموزش انفرادیخودکارآمدی برکیفیت زندگی دختران فراری درموقعیت مداخله و پیگیری است.
(به تصویر صفحه مراجعه شود) &%00613SBRG006G% بحث و نتیجهگیری هدف از مطالعه حاضر،افزایش میزان کیفیت زندگیدختران فراری با آموزشهای مربوط به مهارتخودکارآمدی بوده است.
همان گونه که در جدول 5 نشان داده شده است؛میانگین نمرات کیفیت زندگی از 53 در خط پایه به 79در مداخله رسیده است که نشاندهنده افزایش کیفیتزندگی در آزمودنی مورد نظر است؛همچنین شاخص DNP نشان میدهد که هیچ گونه همپوشی میان نقاط خطپایه و مداخله وجود ندارد و مداخله با 100 درصداطمینان مؤثر بوده است.
به نظر میرسد که روندصعودی نمرات کیفیت زندگی در موقعیت خط پایه بهدلیل سکونت در مرکز ارشاد بوده است.