خلاصه ماشینی:
"و در جریان سازندگیهای بعد از انقلاب،با اعتقادی که قاطبهء دولتمردان و کارگردانان سیاست کشور و اغلب روشنفکران دین باور انقلابی بهنقش اساسی زبان فارسی داشتند که همه وقت میتواند به عنوان مهمترین وسیلهء ارتباط میان اقشار جامعه و خطیرترین ابزار انتقال تمدن و فرهنگ اسلامی و مفاهیم انقلابی به نسل امروز مورد استفاده قرار گیرد،و از طرفی با این باورمندی که به قول شاعری: که پیوند هر کشور است از زبان زبان در تن ملک باشد چو جان زبان است مایهء برازندگی برازندگی میوهء زندگی که را شد زبان نیاکان ز دست از آزادگی دیده بایدش بست زبان گر برون شد ز همخانگی کشد کار خویشان به بیگانگی6 در جهت پاسداری و گسترش و غنابخشی آن کوشش بسیار به عمل آمد،و از جمله وزارت آموزش و پرورش جمهوری اسلامی ایران که مسؤولیت سنگین تعلیم و تربیت میلیونها کودک و نوجوان کشور را در سطوح ابتدایی،راهنمایی و دبیرستان به عهده دارد و باید از رهگذر این وسیله اصلی ارتباطی-زبان فارسی- مفاهیم علمی،هنری،ادبی مورد نیاز جامعه را به آنها آموزش دهد،ابتدا برای تدوین کتابهای درسی مناسب که به منزلهء روح و مغز ارگان آموزشی به شمار است و طبعا باید از هر نوع اندیشه انحرافی و ضد اسلامی خالی و منزه باشد،تصمیم گیری شد و در حد امکانات موجود،کوششهایی به عمل آمد و با احساس ضرورت تجدید نظر بر آنچه که تا قبل از انقلاب پیش آمده بود با بررسی محاسن و معایب گذشته ضمن همایشهایی مفصل در دی ماه سال 1362 شمسی با شرکت گروهی از استادان و دبیران مجرب زبان و ادب فارسی کشور،طرحی نو برای این هدف در انداخته شد و شازمان پژوهش و برنامهریزی وزارت آموزش و پرورش با همکاری عدهای از صاحبنظران به تألیف کتابهای فارسی برای دورههای دبیرستان دست یازید،که محتوای آنها را موضوعاتی تشکیل میداد که با آموزششان همارت خواندن و نوشتن و سخن گفتن و فهم معانی در دانش آموزان تأمین میشد."