خلاصه ماشینی:
آری، بهدرستی و بیگمان، ایننام و اینگونه نامگذاری برای نخستینبار بود که از سوی سههنرمند نوجو و ساده و پاکدل، بههمان پاکدلی خود ونسان وانگوگ، ولی با فرهنگهای گوناگون گیلکی، تهرانی و آذری (استادان زندهیاد رضا فروزی2، علیاصغر داودی3و بهروز گلزاری4)، با خیزشی سترگ برای راهاندازی نهادی فرهنگی و کارگاهی برای هنر دلخواهشان از یکسو و، از سوی دیگر، برای آموزش هنر نوین زمانه با روش و شیوة برخوردی بسیاردوستانه و پر از مهر به جستوجوگران و دوستداران هنر، که برای عصرانههاشان برنامة فرهمند و درخشانی داشته باشند، برای رهایی و رستگاری از برنامههای خستهکنندة روزمره و آرامشبخشیدن به دل و جان و روحشان در فضایی از هنر ـ پاکدلانه از سوی آن سهمرد مردستان ـ راهاندازی گردیده بود، آن هم با چنین نام هنگفت و گرانمایه: "آتلیه وانگوگ"!
سپس در تهران رشتة پست و تلگراف را در هنرستان صنعتی آغاز نمود، ولی پس از چندی آن را رها کرد و به هنرکدة هنرهای زیبای دانشگاه تهران پیوست و رشتة نقاشی و طراحی را زیر آموزش استاد زندهیاد علیمحمد حیدریان و دیگران گذراند و در 1335 خورشیدی این دوره را بهپایان برد.
اما گلزاری گاهی هم نقاشی میکرد و استعداد پربنیهای هم در نقاشی، که بخش طراحی و تصویرسازی و داستانسرایی آن چشمگیرتر بود، از خود نشان میداد؛ مثلا، داستانهایی از رستم و سهراب و رخش و غیره به دیوارهای خانهاش بود.
در همان زمان جلیل ضیاءپور، که در بنیاد شاهنامه عهدهدار سروساماندادن بهکار بزرگ تصویرگری داستانهای حماسی شاهنامه شده بود، بهروز گلزاری را برای انجام این مهم انتخاب کرد.
طراحیهای سریع بهروز گلزاری درست برعکس روال و شیوة آموزش هنر آکادمیک و دانشکدة هنرهای زیبای آن زمان بود.