خلاصه ماشینی:
مواظبت از آواز مرغان [ یادداشتی بر نمایشگاه اخیر سیدحسن سلطانی ] بهنام کامرانی نقاشیهای سیدحسن سلطانی سالهاست که یکموضوع را دنبال میکنند.
او از پی این سالها توانسته است این موضوع را هربار با دایرة رنگی متفاوت، و رویکردی از انتزاع تا شکلهای برگرفته از نگارگری ایرانی ادامه دهد.
در این نقاشیها همواره مرغانی را کنار هم میبینیم؛ و این همان موضوعی است که همواره در کار او حضور دارد.
با اینکه نقاش توانایی نقاشی موضوعات دیگر را دارد، اصرار به کشیدن این موضوع، رجوع به خاطرهای امن و بازگشت به جهانی شاعرانه را یادآوری میکند.
مرغان، که ارجاعی به موضوع گلومرغ در نقاشی سنتی ایران دارند، تمثیلی از عشقاند.
این عشق در داستانهای عرفانی عطار و سهروردی و ابنسینا رسیدن به الوهیت و پرواز رمزی به سوی اوست.
سلطانی با محدودنمودن موضوع و تمرکزی طولانی بر آن، امن خاطر خویش را میجوید و بهنوعی مراقبه در نقاشی دست میزند.
این رفتار ممکن است خلاف جریان به نظر برسد، اما، درهرحال، تأکید مستمر نقاش حاکی از خواست درونی او برای این رویکرد است.
درعینحال، کارهای آخر سلطانی در کمیسیون ملی یونسکو رنگهای شادابتر و تندتری دارند و گرایش به نقوش در آنها به وضوح دیده میشود.
این آثار را میتوان درامتداد تجربة آثار جعفر روحبخش و ابوالقاسم سعیدی ارزیابی نمود.
جهان شاعرانة سلطانی از کشف پرندهها در لابهلای بیشکلیهای رنگ به سمت ساختن آنها در لابهلای نقوش تکرارشونده و پرشمار گرایش پیدا میکند و رنگهای پاییزی با رنگهای بهاری جایگزین میشوند؛ روندی که او بهآرامی و نجواگونه خود و ما را به آن فرامیخواند.