خلاصه ماشینی:
"استاد مرتضوی سالها پیش در کتاب ارزندهشان«مکتب حافظ»آوردهاند که «ایهام»خصیصهء اصلی شعر حافظ است و البته نه آن ایهان معهود شاعران آن زمان که معنی قریب را به ذهن میآوردند اما مراد مفهوم غریب بود،بلکه ایهام با پیچیدگی و ویژگیهای خاص که افزون بر مفاهیم«لفظی»،«معنی»را نی در بر میگرفت.
در دیگر بیتی که سراب و سر آب به کار رفته، همان مفهوم سر آب و چشمه منظور بوده است: دور است سر آب از این بادیه هشدار تا غول بیابان نفریبد به سرابت به هر روی در بیت مقطع نیز هیچ گونه اشارهای به شرابخورای نیست و در کل غزل مفهومی ضد آن را داراست.
شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو ابرو نمود و جلوه گری کرد و رو ببست (غزل 30 بیت 3) در مفهوم ایهامی،دیدن هلال ابروی یار،سبب دیوانگی عاشق میشود،چه اعتقاد بر این بوده که نگاه کردن به ماه نو،ممکن است باعث دیوانگی شود.
(7)-حافظ در چندین جا تصریح به نشدنی بودن وصل مدام دارد که به نظر میرسد از مقوله تجلی حال و جذبت نموده بلکه باور ثابت وی باشد از جمله: عنقا شکار کس نشود دام باز چین کانجا همیشه باد به دستت دام را در بزم دور یک دو قدح سرکش و برو یعنی طمع مدار وصال دوام را و نیز: برو این دام بر مرغی دگر نه که عنقا را بلند است آشیانه"