خلاصة:
هر کشوری با توجه به موقعیت زیستی خود، ظرفیت مشخصی برای بهره برداری از منابع آبی دارد که این ظرفیت توسط ظرفیت اکولوژیکی محاسبه می گردد. استفاده بیش از حد، از این ظرفیت اثرات مخربی به محیط زیست دارد که این تبعات منفی با توجه به نحوه بکارگیری آب توسط خانوارها و بخش های تولیدی متفاوت خواهد بود. با توجه به اهمیت آب، در زندگی انسان ها و حفظ محیط زیست، این پژوهش با استفاده از ماتریس حسابداری اجتماعی سال1390 به مطالعه اثرات مصرف واسطه ای بخش های اقتصادی بر رد پای اکولوژیک آب در ایران می پردازد. یافته های تحقیق حاکی از آن است که کل ردپای آب داخلی و وارداتی در بخش های مختلف اقتصادی برابر با 97.7 میلیارد متر مکعب بوده است که 88 درصد از آن داخلی و 12 درصد دیگر وارداتی بوده است. تولید در زیربخش های اقتصادی گندم، گاو و گاومیش، گوسفند، بز و سایر حیوانات زنده بجز ماکیان، سایر نباتات صنعتی، ساخت محصولات غذایی و انواع آشامیدنی ها بیشترین رد پای داخلی و وارداتی را داشته و 66 در مجموع درصد از ردپای آب کل بخش های اقتصادی را به خود اختصاص داده اند. زیر بخش های خدمات رتبه های آخر را در این زمینه به خود اختصاص داده اند.
Each country according to its biological situation، has a determined capacity of utilization of water resources. That this capacity can be calculated by ecological capacity. How to use water in the households and the productin sectors، can be provide different environmental devastating empacts. In this paper، with emphasis on the important role of water in human life and environment، we studied the effects of intermediate consumption of water by economic sectors on the water footprint in iranian economy. For this purpose، we used social accounting matrix version 2011. The results indicate that، total water footprint of domestic and imported economic sectors was 390 billion cubic meters،that respectively، 88 and 12per cent of this amount is allocated to domestic and import sectors. Also، production in the sectors of wheat، cows and buffaloes، sheep، goats and other live animals except poultry، other crops، food production had the most domestic and imported water footprint that these sectors have allocated 66 percent of total economic sectors water footprint.also، in this field، subsectors of services ranked last.
ملخص الجهاز:
سپس برای سنجش دقیقتر اصطلاح پایداری، طیف وسیعی از تحلیلگران اقتصاد محیط زیست، ردپای اکولوژیک منابع طبیعی 2 را معرفی نمودهاند ردپای اکولوژیک، یک معیار پایداری است که مقدار خدمات زیست محیطی بهکار رفته ناشی از منابع آب و زمین برای تولید کالاها و خدمات و جذب ضایعات و آلودگی حاصل از آنها برای مصرف یک جامعه انسانی مشخص را نشان میدهد (ریس، Brundtland Report Ecological Natural Resource Footprint 2012 ص 11).
کانون اصلی مقاله حاضر، سنجش ردپای اکولوژیک آب بخشهای اقتصادی با رویکرد دوم و از طریق الگوی ماتریس حسابداری اجتماعی میباشد که با هدف بررسی اثرات مصرف واسطه بخشهای تولیدی در مصرف مستقیم و غیر مستقیم آب در ایران، در تلاش به پاسخ این سوال است که رد پای آب کل بخشهای تولیدی اعم از مصرف داخلی و واردات چه مقدار است، کدام بخشها رد پای آب بیشتری و بخشهای تولیدی چند درصد از کل رد پای آب در کشور را تشکیل میدهند.
بنابراین مطالعات داخلی اندک رد پای آب را با روش داده ستانده مورد سنجش قرار دادهاند اما در این مقاله سعی بر آن است که در قالب ماتریس حسابداری اجتماعی استفاده و رد پای مستقیم و غیر مستقیم آب در همه بخشهای موجود اقتصاد ایران محاسبه گردد.
برای تفکیک آمار مصرف آب طبق بخشهای اقتصادی از اطلاعات ماتریس حسابداری اجتماعی سال 1390، آمار سازمان مدیریت منابع آب، آمار کارگاههای صنعتی کمتر از 10 نفر، 10 نفر و بالاتر کارکن استفاده شده است.
Ecological Footprints & Appropriated Carrying Capacity: What Urban Economics Leaves out.