خلاصة:
هدف : تعادل به عنوان شاخصي براي تعيين ميزان استقلال سالمندان در انجام فعاليت هاي روزمره محسوب مي شود. هدف اصلي از انجام اين پژوهش بررسي تاثير يك دوره تمرين عملكردي برتعادل ايستا و پوياي مردان سالمند سالم بود.
روش بررسي: 30 مرد سالمند (سن: 3 ± 83/70 سال، وزن: 44 /2 ± 60/70 كيلوگرم، قد:28/2 ± 78/1 متر ( كه از سلامت عمومي برخوردار بودند، بطور داوطلبانه در اين تحقيق شركت كردند كه به صورت تصادفي به دو گروه تجربي و كنترل تقسيم شدند. از آزمودني ها يك روز قبل از شروع تمرينات توسط تست هاي شارپند رومبرگ [1] (تعادل ايستا با چشمان باز و بسته) و زمان برخاستن و رفتن [2] (تعادل پويا) به عمل آمد. گروه تجربي به انجام يك دوره تمرين عملكردي شش هفته اي (سه جلسه در هفته) پرداختند و گروه كنترل فعاليت هاي روزانه خود را انجام داد. پس از اتمام تمرينات از دو گروه پس آزمون به عمل آمد. از آمار توصيفي براي محاسبه ميانگين و انحراف استاندارد اطلاعات و براي تعيين اختلاف بين پيش آزمون و پس آزمون بين و درون گروهي به ترتيب از t مستقل و وابسته در سطح معني داري 05/0 ≥ P استفاده شد.
يافته ها: نتايج نشان داد كه بين دو گروه تجربي و كنترل در تست هاي سه گانه تعادل ايستا و پويا در پيش آزمون اختلاف معني داري وجود ندارد اما در پس آزمون، گروه تجربي عملكرد بهتري نسبت به گروه كنترل داشت. نتايج آزمون t همبسته نيز اختلاف معني داري بين پيش و پس آزمون گروه تجربي در هر سه تست تعادلي را نشان داد در حالي كه بين پيش و پس آزمون گروه كنترل تفاوت معني داري مشاهده نشد.
نتيجه گيري: نتايج به دست آمده از اين تحقيق، مويد نقش تمرينات عملكردي در بهبود تعادل ايستا و پوياي افراد سالمند بود كه به علت عدم بهبود تعادل آزمودني هاي گروه كنترل، مي توان بهبود تعادل گروه تجربي را به اثر اين تمرينات نسبت داد، اما با توجه به كوتاهي دوره تمريني (شش هفته) مطالعات تكميلي دراز مدت براي بررسي ماندگاري اثرات و پيامدهاي بلند مدت اين تمرينات ضروري است.