خلاصة:
«ملکوت»، از واژه هایی است که هم در قرآن و هم در اناجیل به کار رفته است. در اسلام، تفاسیر متعددی از «ملکوت» به چشم می خورد. تفاسیری مانند پادشاهی عظیم، عرش، عجایب آسمانها و زمین، خزائن. در این میان، ملکوت همواره در تفاسیر عرفانی قرآن کریم، عالمی ماورایی و باطن عالم است. شهود آن، با شناخت اسماء فعل الهی و شناخت توحید همراه است. وصول به آن، با اعمال ارادی، فیض و هدایت به امر پروردگار ممکن است. همچنین وصول به ملکوت، با تغییر درجات نفس منطبق بر مراتب وجود همراه است. در حوزة مسیحیت نیز تفاسیر متعددی از ملکوت، مانند پادشاهی مسیح در آخرالزمان و پادشاهی خدا ارائه شده است. اما در عرفان مسیحیت شرقی، «ملکوت» امری درونی است که با شهود و اتحاد با خدا و تثلیث ارتباط می یابد. برای وصول به آن، وجود اعمال نیک ارادی انسان، با همکاری فیض روح القدس لازم است و نفس انسان باید با فیض الهی تغییر کند تا آمادة حضور در ملکوت گردد.
The term "Celestial Kingdom" is used in the Qur'an and in the Gospels as well. In Islam، several interpretations are given to this term; such as، great kingdom، throne، the wonders of the heavens and the earth and treasures. In the mystical Qur'an commentaries، kingdom is always to mean metaphysical world and inner state of the world. Witnessing this kingdom requires knowing the names of the Divine actions and the oneness of God (Tawhid). This objective can be realized by performing voluntary acts، grace and guidance according to Divine Command. Also، realization of the heavenly kingdom is accompanied by changes in the degree of the soul according to the levels of existence. In Christianity too، there are several interpretations of the kingdom، such as the kingdom of Christ in the apocalypse and the kingdom of God. But، in the mysticism of oriental Christianity، "kingdom" is used to mean an inner entity associated with intuition، unity with God and the Trinity. The attainment of this aim requires performing voluntary acts and supported by the grace of the Holy Spirit. If one wants to be prepared for celestial kingdom، one's soul must change through divine grace.
ملخص الجهاز:
"برای وصول به آن، وجود اعمال نیک ارادی انسان، با همکاری فیض روح القدس لازم است و نفس انسان باید با فیض الهی تغییر کند تا آمادة حضور در ملکوت گردد.
لازم به یادآوری است که در این پژوهش، برای معلوم کردن معنا و مفهوم ملکوت از تفاسیر عرفانی قرآن در اسلام و منابع عرفان مسیحیت شرقی مانند فیلوکالیا (مجموعه نوشته های پدران کلیساهای شرقی از قرن 4 تا 14م) و تفسیر آن، در مورد ملکوت باطنی استفاده شده است.
علامه طباطبائی، ملکوت را متعلق به همة اشیاء از جمله روح و بسائط می داند؛ زیرا او در تفسیر آیة «ألا له الخلق و الأمر» (اعراف: 54) بیان می کند، امری که خداوند به سبب آن ذات و صفات و آثار و فعل هر چیزی را مالک است، همان گفتن«کن» است که به هر چیزی بگوید موجود میشود.
غیر از تفاسیر فوق، تفسیری دیگر از ملکوت دیده می شود که از همان سال های نخست در کلیساهای اولیه وجود داشته و تاکنون نیز در برخی فرقه های مسیحیت، از جمله عارفان شرقی به چشم می خورد و آن، تفسیر ملکوت به عنوان ملکوتی درونی است که توضیح آن در اینجا خواهد آمد.
ترجمة سنتی این عبارت، که در کلیسای اولیه رایج بود، عبارت است از «در درون شما»(Whithin you) و یا «در قلب های شما»(Within your hearts)، (استنتون، 2002، ص 210)؛ به همین دلیل، عده ای از مفسران معتقدند: ملکوت امری باطنی است؛ مربوط به روح و قلب و برای وصول به آن، باید سفری روحانی آغاز نمود."