خلاصة:
پژوهش حاضر، با هدف تعیین اثربخشی رابطه درمانی والد-کودک (CPRT)، بر افزایش پذیرش والدینی مادران و کاهش رفتارهای مخل دانشآموزان مقطع ابتدایی شهر اهواز انجام شد. طرح پژوهش آزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهی آماری شامل مادران دانشآموزان دختر 8 تا 12 ساله بودند. نمونه شامل 30 نفر بودند که صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. مادران در 10 جلسه آموزش رابطه درمانی والد-کودک بر اساس الگوی لندرث و براتون شرکت کردند. برای جمع-آوری اطلاعات از پرسشنامهی پذیرش والدینی پروتر(PPAS)، و پرسشنامهی رفتار کودک آیبرگ (ECBI) استفاده شد. دادهها با استفاده از تحلیل کووایانس تجزیه و تحلیل شد. یافتهها نشان داد که رابطه درمانی والد-کودک منجر به افزایش پذیرش والدینی مادران و کاهش رفتارهای مخل کودکان در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه گردید. نتایج پیگیری نشان دادکه این اثرات تا یک ماه پس از اتمام جلسات رابطه درمانی والد-کودک تداوم داشت. سطح معنا داری (P<0/05) بود. بنابراین توجه به برنامهی آموزشی رابطه درمانی والد-کودک در افزایش پذیرش والدینی و کاهش رفتارهای مخل کودکان دبستانی از اهمیت ویژهای برخوردار است.
ملخص الجهاز:
یافته ها نشان داد که رابطه درمانی والد-کودک منجر به افزایش پذیرش والدینی مادران و کاهش رفتارهای مخل کودکان در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه گردید.
سطح معناداری (٠٠٥&gt;P) بود؛ بنابراین توجه به برنامه ی آموزشی رابطه درمانی والد-کودک در افزایش پذیرش والدینی و کاهش رفتارهای مخل کودکان دبستانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است .
پژوهش ها نشان داده است برنامه ی آموزش رابطه درمانی والد کودک می تواند تأثیر شگرفی بر جنبه های گوناگون رابطه ی والد-کودک، ازجمله افزایش درک و پذیرش والدین نسبت به کودک داشته باشد (لندرث و براتون ٣، ٢٠٠٦).
در این برنامه بر پذیرش والد از کودک و افزایش پذیرش والدینی به عنوان عاملی اثرگذار در شکل گیری سطوح بالایی از عزت نفس ٤ در کودکان تأکید میشود (لندرث ،٢٠١٢ ترجمه ی داورپناه ،١٣٩٠) و تغییر در کیفیت رابطه ی والد با کودک را میتواند به عنوان عاملی مؤثر در کاهش رفتارهای مخل کودکان دانست (لندرث و براتون ، ٢٠٠٦).
همچنین لندرث و لوبف ٤ (١٩٩٨) اثر رابطه درمانی والد-کودک را بر روی میزان پذیرش والدین از فرزندانشان ، استرس والدگری و میزان رفتارهای مخل کودکان مورد مطالعه قرار دادند؛ که نتایج حاکی از اثربخشی رابطه درمانی والد-کودک بر متغییرهای ذکر شده بود.
بر این اساس میتوان در جواب سؤال پیگیری بیان داشت که با گذشت یک ماههیک ماهه از جلسات آزمایشی، آموزش رابطه درمانی والد-کودک اثر خود را بر پذیرش والدینی از دست نداده است .
این یافته ها نشان میدهند که آموزش رابطه درمانی والد/کودک منجر به افزایش پذیرش والدینی در آزمودنیهای گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه در مرحله ی پس آزمون شده است .