خلاصة:
امروزه، روابط علت و معلولی بین دانشگاهها و مناطق حاکی از آن است که در صورت هم افزایی بین نظام دانشگاهی و منطقهای ارزش افزوده نصیب هر دو طرف خواهد شد. هدف پژوهش حاضر ارائه مدل مناسب و کارآمد برای تحلیل توسعه روابط دانشگاه و منطقه بود. در این مطالعه از روش پژوهش ترکیبی از نوع طرح اکتشافی استفاده شد. در بخش کیفی از روش تحلیل مضمون با مصاحبه با 15 نفر از مطلعان و در بخش کمّی از رویکرد مدلسازی ساختاری- تفسیری(ISM) بهره برده شد. از آنجا که این رویکرد مبتنی بر نظر خبرگان است، از نظرهای 29 متخصص در حوزه دانشگاه و منطقه استفاده شد. نتایج به دست آمده به سطح بندی عوامل مؤثر بر توسعه روابط دانشگاه و منطقه و طراحی مدلی از این عوامل منجر شد. یافته ها نشان داد که توسعه پایدار و پژوهش محور، رابطه دانشگاه و منطقه و مدیریت راهبردی و توسعه گرا به ترتیب از مهم ترین عوامل در توسعه تعاملی دانشگاه و منطقه هستند.
Today, causal relationships between universities and regions indicate that if there is synergy between the university system and the regional system, both sides will benefit from the value added. The purpose of this study was to present a suitable and efficient model for analyzing the development of university-region relations. In this study, mixed-exploratory research design method was used. In the qualitative part, the content analysis method was used by interviewing 15 informants. In the quantitative part, the structural-interpretive modeling (ISM) approach was used. Since this approach is based on expert opinion, the opinions of 29 experts in the field of academia and region were used. The results led to the classification of factors affecting the development of university-region relationships and the design of a model for these factors. The results of this research lead to the rating of the factors affecting the development of university-region relations and designing a model based in these factors. The findings also showed that sustainable and research-based development, university-region relationship, and strategic and development-oriented management are the most important factors in development of the university – region interactive development.
ملخص الجهاز:
" گرچه در سال هاي اخير به مديريت منطقه اي دانشگاه ها و مؤسسات آموزش عالي با تأکيد بر تمرکززدايي و تفويض اختيارات به مناطق ده گانه آموزش عالي کشور به عنوان سياست راهبردي نظام آموزش عالي به منظور رفع تصديگري از دولت و ارتقاي سطوح عالي بلوغ و خلاقيت و مشارکت در خود مناطق توجه (٢٠١٥ ,Iran’s Higher Education Spatial Plan) و مفاهيمي چون «آمايش سرزمين »، «آمايش آموزش عالي » و «مديريت منطقه اي » به ذکر مکرري نزد مسئولان آموزش عالي بدل شده است ، ليکن ، فقر نظري و پژوهشي در اين زمينه کاملا مشهود است و سؤالات بسياري نظير دانشگاه هاي منطقه اي چگونه کار مي کنند؟ روابط بين دانشگاه و منطقه چگونه شکل مي گيرد؟ دانشگاه هاي منطقه اي چگونه توسعه مي يابند؟ شاخص هاي ارزيابي توسعه منطقه اي آموزش عالي کدام اند؟ و سؤالاتي از اين قبيل بدون پاسخ مانده است .
تريپل ، سينوزيک و اسميت (٢٠١٥ ,Smith &Trippl, Sinozic ) نيز در تحقيقي با عنوان «نقش دانشگاه ها در توسعه منطقه اي : مدل هاي مSفهGوAميMوRنهOادOهاNي سياسي در انگلستان ، سوئد و اتريش » و با هدف ارائه چارچوبي براي تجزيه و تحليل همکاري دانشگاه ها در اقتصاد منطقه اي و توسعه اجتماعي در ميان کشورهاي مختلف و نهادهاي سياسي که به نوعي پايه گذار آنها هستند، به اين نتيجه رسيدند که فعاليت هاي متفاوت و خروجي هايي که در دانشگاه ها ديده مي شود، توان سود رساندن و تقويت اقتصاد و اجتماع محلي را دارد.
The contribution of higher education to regional socio-economic development: The University of Buea, Cameroon, as a growth pole.