خلاصة:
رواﺑﻂ اﯾﺮان و اﺣﺰاب ﺳﯿﺎﺳﯽ ﮐﺮد ﻋﺮاق دارای ﺳﺎﺑﻘﻪای ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﭘﺮ ﻓـﺮاز و ﻧﺸـﯿﺐ اﺳـﺖ. ﭘـﺲ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ اول و ﺷﮑﻞﮔﯿﺮی ﮐﺸﻮر ﻋﺮاق، ﻓﺸﺎر ﺑﺮ ﮐﺮدﻫﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺖ. در واﮐـﻨﺶ ﺑـﻪ اﯾـﻦ وﺿـﻌﯿﺖ، ﮐﺮدﻫﺎی ﻋﺮاق ﻧﯿﺰ ﺣﺮﮐﺖﻫﺎ و ﺟﻨﺒﺶﻫﺎی زﯾﺎدی اﻧﺠﺎم داده اﻧﺪ. از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ اﺧﺘﻼﻓـﺎت ﻣـﺮزی اﯾـﺮان و ﻋﺮاق ﮐﻪ رﯾﺸﻪ در دوره ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ داﺷﺖ وارد ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺟﺪﯾﺪی ﺷﺪ و رژﯾﻢ ﺑﻌﺜﯽ ﻋـﺮاق ادﻋﺎﻫـﺎی ارﺿـﯽ ﺑـﯽ-ﺳﺎﺑﻘﻪای ﻣﻄﺮح ﺳﺎﺧﺖ. ﻟﺬا وﺟﻮد دﺷﻤﻦ ﻣﺸﺘﺮک و اﺷﺘﺮاﮐﺎت ﺗـﺎرﯾﺨﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕـﯽ، زﻣﯿﻨـﻪ ﻧﺰدﯾـﮏ ﺷـﺪن ﮐﺮدﻫﺎ ﺑﻪ اﯾﺮان را ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﻤﻮد. ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎه ﭘﻬﻠﻮی ﺑﺮاﺳﺎس ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺳﯿﺎﺳﯽ اﯾﺮان، ﮔﺎﻫﯽ از ﮐﺮدﻫﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﺮده و در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﺎ ﺗﻮاﻓﻖ ﺑﺎ ﮐﺸﻮر ﻋﺮاق در ﻗﺮارداد اﻟﺠﺰاﯾﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﻓﺮوﭘﺎﺷﯽ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺮدﻫـﺎ ﮔﺮدﯾـﺪ. ﺑـﺎ ﺳﻘﻮط رژﯾﻢ ﭘﻬﻠﻮی، ﮐﺮدﻫﺎ از ﭘﯿﺮوزی اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮده و رواﺑﻂ ﺗﺎزهای ﺑﺎ ﺟﻤﻬـﻮری اﺳـﻼﻣﯽ اﯾﺮان آﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ. ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای آﻧﻬﺎ ﻓﺮاﻫﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﺣﻤﺎﯾﺖ اﯾـﺮان ﺧـﻮد را از ﺳﯿﻄﺮه رژﯾﻢ ﺑﻌﺜﯽ رﻫﺎ ﺳﺎزﻧﺪ، ﻟﺬا ﻃﯽ ﻋﻤﻠﯿﺎتﻫﺎی ﻣﺸﺘﺮﮐﯽ ﺧﺪﻣﺎت ﺷـﺎﯾﺎن ﺗـﻮﺟﻬﯽ ﺑـﻪ اﯾـﺮان اراﺋـﻪ دادﻧﺪ. ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ و ﺑﻪوﯾﮋه ﻓﺮوﭘﺎﺷﯽ دﯾﮑﺘﺎﺗﻮری ﺻﺪام، رواﺑﻂ اﯾﺮان ﺑـﺎ ﮐﺮدﻫـﺎ ﮔﺴـﺘﺮدهتر ﺷﺪ. در ﺳﺎل 1395 ﮔﺮوه ﺗﺮورﯾﺴﺘﯽ داﻋﺶ ﺑﻪ ﺳﻮی ارﺑﯿﻞ ﻣﺮﮐﺰ اﻗﻠﯿﻢ ﮐﺮدﺳـﺘﺎن ﯾـﻮرش آورد و ﺑـﺎرزاﻧﯽ از اﯾﺮان درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﻮد و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﺮدار ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ در رأس ﻧﯿﺮوی ﻗـﺪس ﺑـﻪ ﮐﻤـﮏ آﻧﻬـﺎ ﺷـﺘﺎﻓﺖ و ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﻧﯿﻢ ﺑﻨﺪ آﻧﻬﺎ را از ﺧﻄﺮ ﺳﻘﻮط ﻧﺠﺎت داد. اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﻪ روش ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺗﺎرﯾﺨﯽ و ﺑﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ اﺳﻨﺎد و ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺗﺎرﯾﺨﯽ در ﭘﯽﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ اﺻﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ رواﺑﻂ اﯾﺮان و ﮐﺮدﻫﺎی ﻋﺮاق ﺑﺮ ﭼﻪ اﺳﺎﺳﯽ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ و ﻧﻘﺶ ﺳﺮدار ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ در ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﮐﺮدﻫﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻬﺪﯾـﺪ داﻋـﺶ ﭼـﻪ ﺑـﻮد؟ ﻧﺘـﺎﯾﺞ ﺗﺤﻘﯿـﻖ ﻧﺸـﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ رواﺑﻂ اﯾﺮان ﺑﺎ ﮐﺮدﻫﺎ در دوره رژﯾﻢ ﭘﻬﻠﻮی ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﻨﺎﻓﻊ اﯾﺮان ﺗﻨﻈﯿﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ رژﯾـﻢ از ﮐﺮدﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻋﻤﺎل ﻓﺸﺎر ﺑﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺮﮐﺰی ﻋﺮاق اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮد، اﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﯿﺮوزی اﻧﻘﻼب اﺳـﻼﻣﯽ اﯾـﻦ رواﺑﻂ وارد ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺟﺪﯾﺪی ﺷﺪ و ﺑﺮاﺳﺎس ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺸﺘﺮک و ﺣﺴﻦ ﻫﻤﺠﻮاری ﻣﺘﮑﯽ اﺳﺖ.