خلاصة:
بحث جهانیهای زبان در واقع پرداختن بهخصلتهایی از زبان است که در تمامی زبانهای طبیعی بشر در تمام مکانها و تمام زمانها مشاهده میشود. اگر یک نوشتار در تمامی زبانها به یک صورت درک و دریافت میشود؛ میتوان نتیجه گرفت که آن ویژگی بازتاب عملکرد ذهن نوع بشر است لذا از آن ویژگی میتوان به عنوان یک خصلت جهانی برای زبان بهره برد. تا به حال در نزد زبانشناسان رویکردهای مختلفی نسبت به این ویژگیهای مشترک بیان شده ولی دو نگاه شاخص رویکرد چامسکی و گرینبرگ است. رویکرد دیگر که در طول این مقاله معرفی میشود؛ رویکرد مکتب زبانشناسی فراساختارگرا است که با ارائة مصداقهایی پذیرفته شده از سوی اجتماع زبان سعی در بیان جهانیهایی دارد که علاوه بر بیان همگانیها، رشد زبان در کودک را نیز توجیح و تبیین میکند. اهداف این مقاله علاوه بر معرفی جهانیهای زبان، معرفی یک دستور زبان پیشینی است که بنیان روایت تمامی زبانها به شمار میرود. نتیجه آنکه جهانیهای چامسکی و گرینبرگ بر یک دستور زبان پسینی و قراردادی مبتنی است یعنی یک امر نسبی و یک امر نسبی را نمیتوان به عنوان بنیانروایت زبانهای طبیعی بشردر نظر گرفت.
The discussion of the universals of language is in fact the treatment of the features of language that are found in all natural human languages at all places and at all times. If a text is understood and received in the same way in all languages; it can be concluded that that feature reflects the function of the human mind, so that feature can be used as a universal feature of language. So far, linguists have expressed different approaches to these common features, but the two most prominent views are the approach of Chomsky and Greenberg. Another approach that is introduced during this article is the approach of the school of Fara-structuralist linguistics, which by presenting examples accepted by the language community, tries to express the universals that, in addition to expressing generalities, also justify and explain the development of language in the child. The purpose of this article, in addition to introducing the universals of language, is to introduce an a priori grammar that is the basis of the narrative of all languages. The conclusion is that the universals of Chomsky and Greenberg are based on an a posteriori and conventional grammar, that is, a relative matter cannot be considered as the basis of the narrative of natural human languages.
ملخص الجهاز:
لذا ابتدا نظريات چامسکي و ديگران در اين مورد بررسي و سپس با توجه به زبان شناسي فراساختارگرا و ژانرهاي واژانه و شعر پديدار که مبتني بر مقولات پيشين ذاتي خلق شده اند و تابع هيچ دستور زبان پسيني نيستند؛ جهانيهاي چامسکي را مورد نقد قرار داده و جهاني ديگري تبيين ميکند و به اين پرسش پاسخ ميدهد که آيا جهانيهاي مطرح شده ميتوانند يک دستور زبان واحد و جهاني ارائه دهند که با توجه به آن يک متن در تمام زبان ها، در تمام مکان ها و زمان ها به يک صورت درک و دريافت شود؟ ١-٢- اهداف و ضرورت تحقيق اين نوشتار پژوهشي- تحقيقي در تلاش است تا بتواند با نقد و تحليل نظريه هايي موجود در مورد دستور زبان ، يک دستور زبان واحد جهاني، فراتر از ساختارهاي گونه گوني که بر زبان هاي دنيا حاکم است معرفي نمايد.
اما بحث بر سر آن حالت صفري است که روساخت و انواع سازه هاي نحوي و صرفي شکل نگرفته اند و اگر کودک کلماتي را بر زبان ميراند بر طبق روساخت تعريف شده از سوي زبان شناسان نيست زيرا ژرف ساخت يا همان معنا که در کلمه -پديدارها نمود يافته است در اوان کودکي (دو تا چهار سالگي) تابع دستور زبان نحوي و پسيني نيست بلکه تابع دستور زبان نقطه اي و پيشين ذاتي است اگر به مراحل زبان آموزي کودک دقت شود: مرحلۀ اول : کودک از زمان تولد تا دوازده ماهگي در مرحلۀ پيش زباني قرار دارد.