ملخص الجهاز:
"تقریبا تمامی یا اغلب این خصوصیات،هنگام تجدید حیات این نقاشی در 70-60 سال اخیر،با توجه به گرایش عمیق جامعهء هنری ایران به نقاشی ناتورالیستی غربی و حاکمیت اصول این نقاشی بهطور کلی درهم ریختند:پرسپکتیو و عمقنمائی، خود را کموبیش در آثار نشان داد؛زمان مادی و نور طبیعی در آثار برخی از نقاشان بروز یافت؛گرایش به سایه روشن و حجمپردازی زیاد شد؛توجه به پیکر انسان و رعایت آناتومی بیش از پیش اهمیت یافت؛و...
بهزاد در قسمتی از مصاحبهای که در پایان همین مراسم با مجلهء هنر و مردم انجام داد دربارهء نقاشی سنتی ایران و ابداعات خود در شیوهء این نوع نقاشی چنین گفت:«تحولات مینیاتور ایران به سه دوره متمایز میشود:دورهء مغولی،عهد صفویه و امروز...
بدین ترتیب هادی تجویدی با تلفیق بعضی از اصول مینیاتور و (به تصویر صفحه مراجعه شود) برخی از ویژگیهای نقاشی رئالیستی-ناتورالیستی غرب که از کمال الملک آموخته بود،مینیاتور ایران را دگرگون نمود و با تعلیماتش باعث تشدید این روند گردید؛روندی که توسط شاگردانش و به خصوص فرزندش محمد تجویدی به صورت عمیقتر و بارزتری خود را نشان داد.
در این میان،میتوان به نمایشگاه گروهی گالری«خانهء آفتاب»در زمستان 1352 و همچنین نمایشگاهههای متعدد انفرادی مینیاتوریستها در این گالری،نمایشگاه نفرادی محمود فرشچیان در انجمن ایران آمریکا(تهران)و برگزاری هفتهء مینیاتور در اسفند 1352 در گالری سولیوان اشاره نمود37 فعالیتهائی چنین بود که عاقبت موجب اضافه کردن چند واحد دانشگاهی«هرچند به صورت واحدهای اختیاری»به برنامهء درسی دانشکدهء هنرهای زیبا دانشگاه تهران در نیمهء دوم دههء پنجاه گردید."