ملخص الجهاز:
"حاتمی در هر شرایطی،به دنبال آدمها،فضا و دوران مورد علاقه خویش است که بستگی تنگاتنگی به فرهنگ ایرانی دارد و اگرچه این روند در ابتای دوران فیلمسازی او،حالت غیر مشخص و کمرنگی داشته،امروز که او جهان پهلوان تختی را میسازد،دیگر شکل آگاهانهیی به خود گرفته است،حاتمی دیگر در مصاحبههایش به صراحت اعلام میکند که بیش از اینکه فیلمساز باشد،قالیباف است و اهمیتی هم نمیدهد که اینگونه اظهارنظرها تا چه حد م تواند برای منتقدین و تماشاگران سینمادوست،جالب باشد.
تحلیل درونمایههای آثار دوره اول فیلمهای حاتمی-گرچه این دوره خود میتواند به دورههای دیگری هم تقسیم شود و بررسی جزییات آن باعث مفصل شدن کلام میشود و در حدوحدود این مقاله نیست-را با مادر به انجام میرسانیم و مبحث دوره جدید فیلمسازی او را به زمانی موکول میکنیم که در آن بیش از یک فیلم برای بررسی وجود داشته باشد: >الف-وسوسه بازگشت به سوی گذشته مادر بدون اینکه خود در زمان گذشته اتفاق بیفتد به بهترین شکل،نمایشگر وسوسه همیشگی حاتمی برای بازسازی گذشتههاست.
درحالیکه با استناد بر فیلم مادر گرایش حاتمی به دوران گذشته،کملا شخصی و نوعی شیفتگی برای بازسازی دوران کودکی اوست و به نظر میرسد که او دوست دارد وقایع زمان حال را در قالب گذشتهها ببیند؛اما نه برای ارائه تحلیلهای تاریخی یا اجتماعی،بلکه برای بازسازی جزییات اشیاء،لباسها،سنتها،کلام و تصاویر دوران گذشته،به همان صورتی که او تصور میکرده هست یا دوست داشته که باشد."