تأملی در «خاستگاه های خویشتن» مقالة

"هگل،تز اخلاق عینی و انگاره جوهر اخلاقی را در سه گزاره بیان می‌دارد: آنچه برای انسان اهمیت دارد در زندگی همگانی جماعت و نه در خود تعریف‌گری خصوصی فرد بیگانه شده به دست می‌آید؛ جماعت نباید جمعی صرفا خصوصی و جزئی باشد. او همچنین به مواردی نظیر آزادی،فردیت،عدالت و نیک‌خواهی که در اخلاق مدرن مورد توجه هستند اشاره می‌کند،که در شهروندان می‌تواند متفاوت باشد لکن می‌توانند وحدتی در نگرش و شیوه زندگی خود پدید آورند که همگون شدن عظیم جامعه مدرن، دلیلی بر این مدعا و بطلان ایده هگل در این باب است. از نظر تیلور وضع ناگوار اخلاق مدرن خطرناک است و بیان می‌کند که شکاف بین منابع اخلاقی و صورتبندی شان می‌بایست به منظور ارائه استدلالهایی قوی برای اخلاق نیک‌خواهی جهان شمول پر شود. به ویژه،فصولی از کتاب او درباره(دوران) ویکتوریا و مدرن که تا دوران نیچه را دربرمی‌گیرد، شگفت‌انگیز هستند و آن‌گونه که تیلور تجلی آن را در هنر مدرن پی می‌گیرد و شرحی در مورد انتقال معنا و اخلاقیات اسای از حوزه فلسفه به حوزه هنر به عنوان دیدگاهی مشخص که برای صورتبندی منابع اخلاقی ضروری است،به دست می‌دهد. اگرچه تیلور آگاه است که برای قراردادن آن در واژگان خودش نظیر«اجتماع از فرد تشکیل شده است»، و اینکه«معانی مشترک در نهادها و اعمال خودمان قرار داده می‌شود»،با مشکل مواجه است و به طریقی در این کار تماس با ابعاد اجتماعی خود تفسیری اخلاقی را از دست می‌دهد."